«Всём любві!» Альтэрнатыўнае навагодняе віншаванне

"Сельчанам жэлаю даждзей, гаражанам — сонца. Радзіцелям жэлаю дзецей, дзецям — уйці в ай-ці і не вазврашчацца". Святочнае #давайпака на "Радыё Свабода".

— Ало, ты тут?

— Слушаю вас, Александр Григорьевич.

— Включай дзіктафон, будзем навагоднее абрашчэніе запісываць.

— Ааа.. А камеры как, картинка?

— Дваццаць пяць лет адна карцінка. Новую ёлачку дарысуеш в тры дэ, цыфры памяняеш і всево дзелов.

— Да, Александр Григорьевич.

— Карочэ, запісывай.

— Да.

— Включыў, ужэ ідзёт?

— Да, запись началась.

— Уважаемые саграждане. В этат прэднавагодній мамент хачу іскрэнне паздравіць вас с наступаюшчым Новым, 2019 годам. 2018 был годам непрастым, но мы смаглі выстаяць, смаглі дастойна атвеціць вызавам нашэва непрастова врэмені. Стоя возле навагоднева стала, с бакалам ігрыстава шампанскава в руке, хачу пажэлаць каждаму свершэнія ево самых сакравенных жэланій, сбычы самых луччых, самых невераятных мечт. Гасслужашчым я жэлаю паменшэ гасслужбы, пабольшэ взятак і штобы ніхто не паймаў. Міліцыі жэлаю наканец-та пералавіць всех в цюрму і атдыхаць. І штобы радуга ва врэмя даждзя парэжэ случалась, а статую гарадавова все любілі, а не... Ну, вы понялі. Бізнэсмэнам жэлаю, штобы міліцыя первымі пералавіла в цюрму всех карупцыанераў, а іх, бізнэсменаў ужэ патом. І штобы аткупіцца ат цюрмы стала дзешэўле. Учыцелям жэлаю агромнай зарплаты і дактарам её тожэ і ешчо штобы можна была успець долары купіць перэт павышэніем курса. Пенсіанерам жэлаю, штобы пенсіі не толька раслі, но і інфляцыю абганялі. Непенсіанерам жэлаю да пенсіі хаця бы дажыць. Тунеяццам — атмены новава закона а тунеяццах і штобы всё эта наканец закончылась. Спарцменам жэлаю пабольшэ бабла, мэрсэдэсав і наканец узнаць, што там у ніх на задне і гдзе эта вапшчэ находзіцца. Жыцелям Астравецкава раёна — штобы АЭС строілась-строілась і нікагда не дастроілась. Жыцелям всех астальных раёнав жэлаю паскарэе переэхаць в Мінск і пастроіць двушку в Каменнай горке льготна. Мінчанам — уехаць із Мінска і не на закупы в Польшэ в выхадные, а навсегда. Таможэннікам жэлаю ачэрэдзей на граніцэ, пагранічнікам — іх атсутствія, а ваенным — паменьшэ публікацый пра ніх в інтэрнэце. Сельчанам жэлаю даждзей, гаражанам — сонца. Радзіцелям жэлаю дзецей, дзецям — уйці в ай-ці і не вазврашчацца. Міністрам і дзепутатам жэлаю, штобы меня в новам гаду вдруг не стала, апазіцыі — штобы я нікагда не канчаўся. Веруюшчым жэлаю веры, атэістам — надзежды, всем астальным — любві! С Новым годам!!! Запісаў?

— ...

— Запісаў? Ало.

— ...

— Ало!

— Алексадр Григорьевич... Но это же...

— Што?

— Это же...

— Што эта жэ?

— Это же невозможно всё вот так сразу одновременно, Александр Григорьевич!

— Можна падумаць, прашлагодніе паздраўленія былі вазможны.

— Да, но...

— Зато хоць рас хто-та эта абрашчэніе паслушает.

— Это точно, Алексадр Григорьевич.

— І вайдзёт в Новый гот с улыпкай.

— Или с открытым ртом.

— Пашуці у меня.

— Извините, Алексадр Григорьевич. С наступающим вас.

— Спасіба. Глаўнае, штобы наступіў не сільна. А то я ўжэ закалебаўся в Маскву ездзіць.

— Да.

— Давай, многа не пей.