Шматдзетная сям’я са Жлобіна дала прытулак уцекачам з Данбаса — інтэрв'ю

Чулая сям’я Крапіцкіх арганізавала прытулак для уцекачоў з Данбаса. 



Папярэдні слайдНаступны слайд

У вёску Касакоўка прыехалі тры сям’і. Пра Крапіцкіх яны даведаліся праз сацыяльную сетку «Аднакласнікі». Усе гэтыя людзі баяцца заставацца на Радзіме, а Расія для іх застаецца краінай чужой і незразумелай. Таму для пераезду яны абралі Беларусь, якая для іх ёсць выспай стабільнасці і дабрабыту.

На вакзале мяне з фатографам сустракае Алег — светлавалосы хлопец. Ён адразу павёў нас да сябе дамоў. Жывуць Крапіцкія ў горадзе, а ў Касакоўцы яны арандуюць былую школу. Абвестка ў сацыяльных сетках аб’яднала вакол сям’і сотні людзей з усёй Беларусі. Дамагаюць нават таксісты і ўладальнікі крамаў.

Дзверы ў кватэру адчыняе Надзея — прыгожая жанчына гадоў трыццаці. На руках у яе немаўля. Да нас падбягаюць сабакі хаскі, а за імі — трое дзяцей. У Крапіцкіх чацвёра малых: дзве дзяўчынкі і два хлопцы. Старэйшай 8 гадкоў, а малодшай — 7 месяцаў. Акрамя гэтага ў іх тры сабакі і яшчэ кот, які ўвесь час хаваецца за канапай. Усе яны змяшчаюцца ў трохпакаёўцы.

Кватэра знаходзіцца ў стадыі рамонту. Добра ўладкаваная толькі зала. У некаторых месцах няма шпалераў. Мэбля старая, усё сціпла, але гэта не перашкаджае сям’і выглядаць шчаслівай. Алег Крапіцкі працуе прарабам на будоўлі.

На кухні ў Крапіцкіх душна, кіпіць боршч і варыва для сабак. Тут жа сядзяць Марыя і Аляксей з сынам. Яны з горада Макееўка. Яны сцвярджаюць, што вырашылі пакінуць свой дом, калі па суседніх кватэрах пачалі хадзіць людзі без апазнавальных знакаў.

«Пад пагрозай жыцця забіраюць мужчын і адсылаюць у нейкія лагеры ў Заходняй Украіне», — расказваюць уцекачы.

Вядома, што Макееўку ад пачатку кантралявалі баевікі, таму стуль не маглі высылаць людзей у Заходнюю Украіну. Дый Украіна ўвогуле не мабілізоўвала ў Данбасе: ясна, што на мясцовых нельга было пакласціся.

Можа, хадзілі па кватэрах акурат «апалчэнцы»? І чаму хлусяць? Найхутчэй што проста, каб апраўдаць сваё ўцякацтва. Але хто ведае. Хто яны? Нямаведама. І вось такіх уцекачоў чулыя Крапіцкія прымаюць у сваю кватэру.

Аляксей кажа, па адукацыі ён інжынер-механік, а Марыя працавала начальнікам аддзела ў страхавой фірме. А сёння яны кінулі ўсё і шукаюць прытулку ў іншай краіне.

Аляксей па адукацыі інжынер-механік, а Марыя працавала начальнікам аддзелу ў страхавой фірме. Яшчэ некалькі тыдняў таму яны набывалі новую мэблю ў кватэру і планавалі летні адпачынак.

Праз гадзіну за намі прыехала таксі і мы накіроўваемся ў Касакоўку. Пакуль едзем, гутарым з Надзеяй.

«Мне крыўдна, што гэтым людзям не даюць статус уцекачоў. У законе чорным па белым напісана, што статус уцекачоў можа быць нададзены ўсім, хто адчувае небяспеку для свайго жыцця, — кажа жанчына. — Каб гэтыя людзі маглі тут спакойна знаходзіцца, ім трэба знайсці працу. Дзякуй старшыні мясцовага таварыства, які ўладкаваў на працу ўжо адну сям’ю ў калгас і хутка ім павінны выдзеліцьь жыллё. Есць ўжо і іншыя прапановы з суседніх калгасаў».

«Эміграцыйныя службы зацікавіліся, бо яны думалі, што мы тут банду невядомых уцекачоў прытулілі, але потым зразумелі, што мы нічога кепскага не робім. Ім жа па галаве ўжо з Мінску настукалі. Кажуць толькі: «Мы ж твар краіны, а вы людзей ў такіх умовах хочаце размяшчаць!» Я ж і кажу ім: «Дык дапамажыце!». Людзі мне пішуць і просяць засяліць іх куды заўгодна, хоць проста ў намёт. Як я магу адмовіць?

Прыехалі на месца праз хвілін дваццаць. Сама вёска знаходзіцца ў вельмі маляўнічых мясцінах, падворкаў у ёй каля двухсот. Будынак схаваны ў зеляніне. Ён быў калісьці школай, але даўно выведзены з эксплуатацыі. Умовы вясковыя: вада ёсць у адным месцы, а туалет на вуліцы. У школе грунтоўна зроблена толькі 2 покоі, астатнія — ў стадыі рамонту. Старшыня мясцовага таварыства вылучыў для аховы будынка ахоўніка - каларытнага дзеда.

— Дык можа Аляксандр Рыгоравіч хутка сам даведаецца пра вас і завітае.

«Я б гэтага хацела. Вельмі паважаю нашага прэзідэнта».

Мы перамяшчаемся ў галоўную залу будынка. Тут далучаемся да кола журналістаў і іншай сям’і, якая прыехала з дзецьмі з-пад Луганска. Людзі прыязджаюць абсалютна розныя, хтосьці выступае за адзіную Украіну, а хтосьці шчыра падтрымлівае сепаратыстаў у змаганні за далучэнне да Расіі. Бацька сям’і з-пад Луганска збіраўся ісці ў апалчэнне.

Па ягоных словах, мужчынаў на мяжы з цягнікоў здымаюць. Усеагульная мабілізацыя робіць ўсіх мужчын ваеннаабавязанымі і ты мусіш абараняць краіну, інакш ты дэзэрцір.

Я запыталася ў сям’і Крапіцкіх, чаму яны ўсё ж такі вырашылі дапамагаць гэтым людзям.

На што яны без ваганняў адказалі: «Калі ідзе вайна — усе мы ахвяры. І няма апраўданняў ніводнаму з бакоў, калі людзі вымушаны цярпець. Калі мы адчуваем ў сабе сілы дапамагчы іншым, мы павінны дапамагаць».

Вольга Гарапучык, Жлобін — Мінск, фота Сяргея Гудзіліна, nn.by