«Плануем вяселле ў СІЗА». Расказ цяжарнай нявесты хлопца, якому далі 2 гады за надпіс на тратуары

19 студзеня 2021 года ў пачатку цяжарнасці ў мінчанкі Вікторыі Астроўскай было шмат планаў: разам з будучым мужам яна выбірала, куды паехаць у вясельнае падарожжа, і планавала партнёрскія роды. Але суд Фрунзенскага раёна Мінска вырашыў падзяліць будучых бацькоў. У пачатку снежня Максіма Паўлюшчыка асудзілі на два гады за надпіс «Не забудзем» ля метро Пушкінская.

26-гадовага хлопца прызналі палітвязнем — ён знаходзіцца ў СІЗА, распавядае rebenok.by. А Вікторыя ў адзіночку рыхтуецца да маючых адбыцца родаў.

Да нараджэння дачкі ўсё практычна гатова: калыска, ложачак, прадметы першай неабходнасці ўжо чакаюць малую.

— Вялікі дзякуй усім, нас не кінулі! Мяне падтрымлівалі не толькі нашы з Максімам бацькі, але і зусім незнаёмыя людзі. Прыносілі рэчы, дапамагалі з рашэннем складаных пытанняў. Кожны быў гатовы зрабіць усё, што толькі ў яго сілах. Беларусы праявілі сапраўдную салідарнасць у адносінах да нашай сям'і, — распавядае дзяўчына.

Максіма Паўлюшчыка затрымалі ў раёне станцыі метро Пушкінская каля стыхійнага мемарыяла на месцы гібелі Аляксандра Тарайкоўскага. Сталічныя камунальнікі неаднаразова засыпалі тэхнічнай соллю надпіс «Не забудзем», але гараджане раз за разам аднаўлялі яе.

9-га верасня некалькі літар напісаў і Максім. У той дзень прадстаўнікі праваахоўных органаў яго адразу ж адпусцілі, але пад падпіску аб нявыездзе.

— Мы амаль два месяцы працягвалі жыць, як раней, рыхтавалі нашу кватэру да нараджэння малой. А ў канцы кастрычніка нечакана для нас абодвух Максіма ўзялі пад варту. Калі я даведалася аб гэтым, была проста ў шоку. З'явілася адчуванне, што гэта адбываецца са мной, а не з ім. Усё навокал стала нейкім пустым. 

Нягледзячы на перажыванні, Вікторыя прыняла рашэнне нікуды не пераязджаць з дому, дзе яна жыла з Максімам.

— Тут мне лягчэй пераносіць яго адсутнасць, бо ў кватэры многае нагадвае пра яго, — кажа дзяўчына. 

«Максім прыдумаў імя дачцэ яшчэ да таго, як мы вырашылі завесці дзіця»

Маладыя людзі вельмі хацелі дзіця. Максім прызнаваўся Вікторыі, што ўсе свае 26 гадоў марыў пра дачку.

— Яшчэ да цяжарнасці казаў, што ў нас будзе дзяўчынка і назавем мы яе Дарынай, як «божы дар, пасланы нам». Даведаўшыся, што я цяжарная, ён быў неверагодна шчаслівы.

Пара планавала партнёрскія роды, але прысуд суда паставіў крыж на гэтых планах. Цяпер размовы пра тое, як гадаваць будучую дачку, даводзіцца весці ў перапісцы.

— У кожным лісце мы гаворым аб нашай дачушцы, — працягвае будучая мама. — Максіму вельмі цяжка ад думкі, што ён не можа ў такія важныя для нас месяцы знаходзіцца побач. Ён перажывае, што не ўбачыць нараджэнне малой, не зможа ў яе першыя хвіліны жыцця ўзяць яе на ручкі... Калі шчыра, кожны яго ліст чытаю скрозь слёзы.

Суд Фрунзенскага раёна палічыў, што каля выхаду з метро «Пушкінская» хлопец «беспадстаўна, наўмысна» здзейсніў «апаганьванне збудавання цынічнымі надпісамі і псаванне маёмасці». Выступаючы ў судзе з апошнім словам, Максім не мог стрымаць слёз і прасіў не пазбаўляць яго магчымасці быць побач з цяжарнай дзяўчынай. Абвінавачаны звярнуўся да Вікторыі і паабяцаў: «Мы абавязкова распішамся».

8 снежня 2020-га года Паўлюшчыку зачыталі прысуд: два гады калоніі агульнага рэжыму.

Па словах Вікторыі, малады чалавек да гэтага часу знаходзіцца ў СІЗА — чакае разгляду скаргі адваката на перагляд справы.

— У СІЗА ён трапіў у нармальныя ўмовы: нягледзячы на маразы, у камеры цёпла, ёсць тэлевізар ВКІ, праўда, у камеры сядзяць 16 чалавек. Вось толькі па лістах адчуваецца, што маральны стан у яго падушаны. Я стараюся падтрымаць яго, кожны тыдзень наведваю, прыношу перадачы.

«Праз два тыдні я стану Паўлюшчык»

Вікторыя з Максімам абодва родам з Мінска. Да сустрэчы з будучым бацькам дзіцяці дзяўчына працавала ў краме адзення ў гандлёвым цэнтры. Са сталічным будаўніком яна пазнаёмілася ў Інтэрнэце:

— Мы год перапісваліся з Максімам у сацсетках, але далей размоў справа не заходзіла. І калі праз год усё ж вырашылі сустрэцца, адразу зразумелі, што гэта назаўжды.

У чэрвені 2020-га года Максім зрабіў сваёй дзяўчыне прапанову. Вяселле была прызначанае на 10-е лістапада. Пара ўжо пачала падрыхтоўку да ўрачыстасці. Хацелі пасля роспісу адзначыць падзею са сваякамі, а потым з'ехаць да мора ў вясельнае падарожжа.

Вікторыя і цяпер з усмешкай успамінае тыя дні.

— Мы пастаянна распавядалі адзін аднаму, аб чым марым, а Максім паўтараў, што мы нездарма сустрэлі адзін аднаго. Казаў, што шукаў мяне ўсё жыццё, што такія дзяўчыны, як я — гэта рэдкасць. Казаў, што я для яго стала матыватарам, і ўсё самае добрае і добрае раскрылася ў ім пасля сустрэчы са мной.

Аб вяселлі, якое не адбылося, дзяўчына не перажывае, бо маладыя людзі атрымалі магчымасць распісацца:

— Праз два тыдні я стану Паўлюшчык. Роспіс правядуць прама ў СІЗА ў асобным кабінеце. На ёй будуць прысутнічаць прадстаўнік СІЗА, супрацоўнік ЗАГСа і мы з Максімам. Мне сказалі, што рэгістрацыя будзе доўжыцца пяць хвілін, пасля чаго нам дадуць некалькі хвілін пагутарыць. Пасля гэтага на меркаванне начальніка СІЗА нам могуць дазволіць кароткае спатканне: у гэтым выпадку мы зможам цягам гадзіны размаўляць праз шкло. Сфатаграфавацца пасля заключэння шлюбу нам не дазволяць. Мне патлумачылі, што неабходна будзе здаць мабільны тэлефон.

У чаканні роспісу Вікторыя не можа дазволіць сабе раскісаць. Ёй трэба клапаціцца аб будучыні дзіцяці і падтрымліваць Максіма, якому цяпер нашмат цяжэй, чым ёй.

— Усведамленне таго, што ўва мне расце частка нашай любові, прымушае тварыць цуды. Ведаеце, малая яшчэ не нарадзілася, але яна ўжо вельмі падобная на яго! Я на УГД гэта разгледзела. Максіма няма побач са мной, але калі я адчуваю, як варушыцца яго маленькая копія, мне становіцца крыху лягчэй.