Эканаміст адрэагаваў на хлусню Лукашэнкі пра Еўропу, якая адмовілася ад нафты РФ і «страціла суверэнітэт»

Аляксандр Лукашэнка абурыўся, што еўрапейцы папракаюць яго ў страце суверэнітэту, а самі купляюць энерганосьбіты ўтрая даражэй. «Суверэнітэт у эканоміцы — гэта магчымасць мысліць не па логіцы каліфа на гадзіну», — каментуе ў адказ эканаміст Дзмітрый Крук.

Сёння на сустрэчы з міністрамі замежных спраў дзяржаў-членаў АДКБ Лукашэнка заявіў: «Яны, еўрапейцы, папракаюць вас (і мяне ў тым ліку), што мы суверэнітэт тут губляем і гэтак далей. Ды Гасподзь з вамі! Вы даўно яго ўжо страцілі. Як можна ацаніць і як можна ставіцца да таго, што яны адмовіліся ад танных энерганосьбітаў з Расіі і бяруць у 3-5 разоў даражэй? Гэта што такое?

Нахілілі, у патрэбнае месца шыла ўставілі, і засталося зусім няшмат, каб яны паваліліся і валяліся на зямлі, і яны яшчэ папракаюць кагосьці ў страце суверэнітэту! Якога суверэнітэту?»

Папулісцкія заявы Лукашэнкі пракаментаваў для «Нашай Нівы» эканаміст Дзмітрый Крук. Ён разважае пра тое, што насамрэч гарантуе суверэнітэт эканоміцы.

— Магчымасць штосьці адхапіць хутка і танна наўрад ці можа нават у самым спекулятыўным запале мець штосьці агульнае з суверэнітэтам.

Суверэнітэт у эканоміцы — гэта, перш за ўсё, магчымасць па сваім меркаванні абіраць шлях развіцця краіны, захоўваючы як мага болей інструментаў (ступеняў свабоды) для гэтага і карыстацца гэтымі інструментамі.

Суверэнітэт у эканоміцы — гэта таксама магчымасць мысліць не па логіцы каліфа на гадзіну, а-ля «стала не да юру, абы вынесці скуру» і «пасля нас хоць патоп», а мысліць аб будучыні краіны на працяглым часавым гарызонце.

У гэтым рэчышчы краіны Еўропы свядома адыходзяць ад залежнасці ад бензакалонкі, гаспадар якой — вар'ят па мерках сённяшняга свету, нягледзячы на тое, што пакуль яго газ / бензін нейкі час можа быць таннейшым (што між іншым далёка не факт).

Яраслаў Раманчук: Сапраўдная барацьба за незалежнасць Беларусі пачнецца пасля заканчэння вайны

Прадказальнасць, разуменне партнёра і давер да яго ў кантэксце эканамічнага суверэнітэту — нашмат больш важныя рэчы, чым бягучая цана. Менавіта таму краіны, якія мысляць такімі катэгорыямі, застаюцца суверэннымі і ўстойліва развіваюцца больш за 200 гадоў. А тыя, хто паставіў на нізкія цэны на энерганосьбіты, па ўсіх базавых эканамічных паказчыках перасталі развівацца апошнія мінімум 10 гадоў і ўсё больш адстаюць ад «недальнабачных» суседзяў.

Больш за тое, у выніку склалася такая татальная залежнасць ад гаспадара бензакалонкі, што весці ўсур'ёз гаворку пра паўнавартасны эканамічны суверэнітэт на сёння немагчыма».