«Сястру асудзілі, маглі і мяне затрымаць». Як жыве футбаліст, які эміграваў у Грузію

32-гадовы абаронца Кірыл Алексіян выступаў за дзевяць беларускіх клубаў — самы вялікі матч правёў у БАТЭ, за які ў 2011-м згуляў паўгадзіны з «Барселонай» (а таксама стаў з барысаўчанамі чэмпіёнам Беларусі). У сярэдзіне 2010-х спрабаваў свае сілы ў Харватыі і Літве. Апошнім клубам Алексіяна ў 2021 годзе стала «Орша». Далей пра кар'еру футбаліста нічога не паведамлялася.

Як аказалася, Алексіяну прыйшлося скончыць гуляць — справа была зусім не ва ўласным жаданні. А паўтара гады таму абаронца з жонкай у тэрміновым парадку пакінуў у Беларусь — перабраўся ў Тбілісі, дзе знайшоў сябе ў ролі трэнера.

Аб прычынах пераезду, новага жыцця, дапамозе мясцовых і трэнерстве Алексіян распавёў у інтэрв'ю тэлеграм-каналу «О, спорт! Ты — мир!».

— Дзе цяпер жывеш і чым займаешся?

— Жыву ў цудоўнай краіне Грузіі, у Тбілісі. Вельмі тут падабаецца, выдатны гасцінны народ. Мы з жонкай паўтара года ў прыемным шоку ад прастаты людзей, дабрыні і гасціннасці. Гэта топ. Нам, беларусам, яшчэ ёсць куды расці і імкнуцца. Як прыклад, грузіны, як правіла, заўсёды вельмі актыўна імкнуцца табе дапамагчы. Грошай за гэта не бяруць, – калі ім стараешся заплаціць, злуюцца на цябе, маўляў, ты іх гэтым абражаеш.

— Чаму вырашыў перабрацца ў Тбілісі?

— Палітычная сітуацыя закранула канкрэтна маю сям'ю. Сястра была затрыманая. Яе асудзілі па частцы 1 артыкула 342 КК. Далі ёй 2,5 года «хатняй хіміі», яна працягвае адбываць тэрмін.

За 2020 год хочуць усіх перасаджаць. І мяне ў тым ліку. У выніку з-за аб'ектыўных прычын, маючы асцярогі за сваю бяспеку, у адзін момант літаральна за два дні сабраў валізкі і з'ехаў. Дзякуй Богу, паспеў праскочыць. Ехаў у літаральным сэнсе ў нікуды. Для мяне галоўным было трапіць у свабодную краіну, дзе мяне дакладна не прэсануць, не затрымаюць, дзе за мной у адзін дзень не прыйдуць і не арыштуюць. Цяпер адчуваю сябе ў бяспецы.

Хоць прыехалі мы з жонкай у пустэчу, з жыллём, можна сказаць, пашанцавала. Мы ж пераехалі ў Грузію, калі пачалася вайна, і тады сюды ламануліся многія і з Беларусі, і з Расіі. Цяпер тут арэнда жылля [бывае] нават даражэй, чым у Маскве. Мы прыехалі, пасяліліся ў гасцініцу – і апынуліся ў прыемным шоку. Грузіны даведаліся маю гісторыю і прычыны прыезду ў Грузію – і дазволілі два месяцы жыць у гатэлі бясплатна. Грошай ніякіх не бралі. Рэчы ў пральню з жонкай там здавалі, спытаў, колькі з нас, а мне адказалі: «Сказалі з вас грошай ніякіх не браць». Ужо тады адчуў, наколькі грузіны круты народ, як яны гатовыя дапамагаць.

Атлеты ў Беларусі ізаляваныя, а ўцякачка Ціманоўская паспяхова выступае за Польшчу

— Ці сутыкаўся ты ў Грузіі з праблемамі праз беларускі пашпарт? Усё ж такі з тэрыторыі нашай краіны таксама была атакаваная Украіна.

— Насамрэч ніякіх праблем праз тое, што я беларус, у мяне тут не было. Няма іх і цяпер. Адзінае, часам, калі чулі рускую прамову ад мяне, маглі задаць розныя пытанні, якія тычацца ў тым ліку вайны. Але калі я распавядаў пра сваю сітуацыю, пра тое, чаму вымушаны быў з'ехаць, адразу станавіліся лагоднымі, адкрытымі, запрашалі ў госці, накрывалі на стол. Такое было не раз.

— Цяпер дзе вы жывяце?

— У добрай трохпакаёўцы. З аплатай нам пашанцавала. Звычайна тут кватэры здымаюць ад 600 да 1500 даляраў, але я вельмі доўга дамаўляўся з гаспадаром кватэры, і ён пайшоў насустрач. Плацім, скажам так, умераную суму.

— У першы час пасля пераезду не было жадання вярнуцца дадому?

— Дык магчымасці вярнуцца ў мяне банальна няма. Вядома, да гэтага часу па ўсіх і сябрах, і родных вар’яцкі сумую. Але праз паўтара года магу сказаць дакладна: не шкадую, што з'ехаў. Як па мне, зрабіў крок наперад. Нават калі былі нейкія цяжкасці першы час – думаю, тыя ж, што і ў большасці пасля пераезду ў іншую краіну. Да таго ж я хутка тут абзавёўся новымі знаёмымі – у мяне цяпер іх у Грузіі, напэўна, нават больш, чым у Беларусі. Усе імкнуцца дапамагчы, неяк вырашаюць праблемы, калі яны ўзнікаюць, ставяцца максімальна прыязна.

«Наша мэта — падтрымка палітвязняў». Як прайшоў футбольны Кубак Івуліна ў Варшаве

— Праўда, што ты ў Тбілісі паспеў адкрыць футбольную школу?

— Проста школай я б гэта не называў. Проста каля 100 дзяцей прыходзяць да мяне на трэніроўкі. У мяне ёсць трэнер-памочнік, фатограф і чалавек, які вядзе Instagram, выкладвае фота і відэа заняткаў. Плюс мы тут арганізуем таварыскія гульні. Магу пахваліцца, што пакуль усе матчы, якія былі, нашы хлопцы выйгравалі. Мяне яшчэ вельмі радуе, што бацькі дзяцей пачалі цесна мець зносіны адзін з адным, пасябравалі і цяпер нават адзначаюць разам розныя святы, дні нараджэння, ездзяць на экскурсіі, на пікнікі. Добра размаўляюць і са мной. У нас тут прама такая свая супольнасць. Гэта вельмі радуе і грэе душу.

Акрамя дзіцячых трэніровак, праводжу заняткі для дарослых аматараў. Проста з мясцовымі тры разы на тыдзень збіраліся паганяць мяч, а я неяк раз прапанаваў перад гульнёй гадзінку якасна патрэніравацца. Многія ахвотна пагадзіліся. У выніку ўжо год я не толькі гуляю з аматарамі, але яшчэ і трэнірую іх на добраахвотных пачатках.

— Як ты наогул пачаў трэніраваць дзяцей у Грузіі?

– Пасля прыезду ў Тбілісі паўстала пытанне, як зарабляць на жыццё. Аднойчы пасля футбола з дарослымі мы сядзелі і размаўлялі. Я сказаў, што магу і дзяцей трэніраваць. Хлопцы неяк не асабліва паверылі, а побач з полем бегалі дзеці. Я пачаў на ўвесь голас крычаць: «Дзеткі, усе бягом на поле, будзем у гульні гуляць і трэніравацца». Так і правёў першую трэніроўку. Бацькі ўразіліся і захацелі працягнуць. Пасля гэтага я пачаў пісаць ва ўсіх чатах пра трэніроўкі, а мясцовыя нават хадзілі і расклейвалі аб'явы пра гэта. Вось так і зарадзілася ўсё, хоць было не вельмі лёгка — прыйшлося вырашаць пытанні з полем, з інвентаром, іншыя нюансы.

— Дзеці якога ўзросту і з якіх краін у цябе трэніруюцца?

— У мяне дзеткі ад трох да шасці гадоў у адной групе і ад сямі да дванаццаці – у другой. Разумею, што гэта не зусім правільна, калі з такой розніцай ва ўзросце трэніруюцца разам, але па-іншаму працаваць на дадзены момант магчымасці няма. У мяне, можна сказаць, інтэрнацыянал: беларусы, украінцы, рускія, азербайджанцы, казахі і грузіны. Заняткі праходзяць 3-4 разы на тыдзень, плюс стараемся арганізоўваць таварыскія гульні.

— Дзеці ў Беларусі і Грузіі адрозніваюцца ў сваім стаўленні да трэніровак, футбола?

— Грузіны ў плане футбола больш тэхнічныя, па фізіялогіі пераўзыходзяць у гэтым узросце нашых хлопцаў. Але вось з дысцыплінай у іх праблемы. З беларусамі, рускімі і ўкраінцамі ў гэтым плане нашмат лягчэй.

— Чаму ты так рана завяршыў кар'еру? Табе ж цяпер толькі 32 гады.

— У Беларусі, калі шукаў клуб, сутыкнуўся з такой сітуацыяй, што «зверху» з'явілася ўказанне не падпісваць са мной кантракт, таму што я нібыта «нядобранадзейны». У такіх умовах знайсці сабе каманду [у Беларусі] было нерэальна. Так і пачаў задумвацца аб завяршэнні кар'еры — і атрымалася, што завяршыў.

— Што думаеш з нагоды «чорных спісаў» футбалістаў?

— Поўнае трызненне. Нам кажуць, што спорт павінен быць па-за палітыкай. Ага! А самі што робяць? Абсурд найпоўны. Шчыра, аж матам хочацца лаяцца. Ва ўладзе сядзяць нейкія дылетанты, якія пра футбол і спартоўцаў не думаюць. Ай, нават няма сэнсу гэта каментаваць.

— Нядаўна зборную ўзначаліў іспанец Карлас Алас. Ён здольны нешта змяніць?

— Як па мне, ніякі трэнер надвор'я ў зборнай і наогул у белфутболе не зробіць. У ім немагчыма нічога змяніць, пакуль ім будуць кіраваць ваенкамы і заатэхнікі (такія пасады ёсць у біяграфіях намесніка старшыні АБФФ Уладзіміра Базанава і кіраўніка федэрацыі Мікалая Шарстнёва) і пры гэтым у першую чаргу вырашаць пытанні ідэалогіі, а не самога футбола. Нічога добрага ў бліжэйшы час я не чакаю.

Паўночная Карэя ў цэнтры Еўропы. Футбалістаў за пройгрышы адправілі ў калгас збіраць камяні

– У свой час ты быў адным з акцыянераў «Крумкачоў». Ці маеш да гэтага клубу нейкае дачыненне цяпер?

– Не. Цяпер я проста працягваю сачыць за камандай, перажываю за яе, заўзею. І чыста па-чалавечы мне шкада клуб, які праз дзеянні кіраўнікоў АБФФ трапіў у цяперашнюю сітуацыю. Зрэшты, усё роўна веру, што «Крумкачы» акажуцца ў вышэйшай лізе і будуць паказваць класны футбол. Але, напэўна, гэта будзе ўжо ў новай Беларусі.

— З гульцамі, якія цяпер у Беларусі, кантакты падтрымліваеш? Можа, хтосьці прасіў цябе знайсці для іх магчымасць працаўладкавацца за мяжой?

— Так, кантакты падтрымліваю. І некаторыя сапраўды пыталіся, ці можна неяк у Грузіі знайсці клуб, каб працягнуць кар'еру. Але я агенцкай дзейнасцю не займаюся, так што ў гэтым плане дапамагчы не магу.

Хоць у тэорыі я мог бы стаць агентам. Тым больш ёсць агульныя знаёмыя з мэрам Тбілісі, можна сказаць, у нейкай ступені калегам, [экс-футбалістам «Мілана» і зборнай Грузіі] Кахам Каладзэ. Мне распавядалі, што ён у курсе, што ёсць такі беларус, які трэніруе дзяцей у Тбілісі, пераехаў сюды па такіх прычынах. Мне нават сказалі, што калі будзе жаданне сустрэцца з Каладзэ, то можна арганізаваць гэта. Наколькі зразумеў, для Грузіі такі кантакт — абсалютная норма.

— Якія ў цябе далейшыя планы?

— Цяпер цяжка планаваць нешта нават на заўтра. Таму пакуль нічога не планую. Будзем глядзець па сітуацыі. Галоўнае, што цяпер ёсць праца, а я разам з жонкай жыву ў свабоднай краіне і атрымліваю асалоду ад жыцця.