Расія — калонія Кітая: усвядомлены выбар расійскага кіраўніцтва
Рух не проста ў бок Кітая (гэта само па сабе і нядрэнна — а хто не рухаецца цяпер туды?), а ў бок адмовы ў перспектыве ад таго праславутага суверэнітэту, з-за якога на словах пабіта столькі посуду, і фіксацыя статусу Расіі як малодшага партнёра, сатэліта, а, магчыма, і проста калоніі Кітая (гледзячы, як далёка зойдзе), з'яўляецца сёння ўсвядомленым выбарам пуцінскіх элітаў, піша гісторык і палітолаг Уладзімір Пастухоў у сваім тэлеграм-канале.
Пытанне, якое пры гэтым застаецца адкрытым: наколькі гэты выбар пуцінскіх элітаў супадае з выбарам усяго грамадства і, як следства, з'яўляецца выбарам Расіі?
Пуцінскія эліты пераследуюць у дадзены момант свае вузкія, выключна карпаратыўныя інтарэсы. Апора на Кітай бачыцца ім адзінай магчымасцю падоўжыць сваё знаходжанне ва ўладзе, а калі пашанцуе, то зрабіць яго бясконцым.
Дзеля гэтага яны разварочваюць кола рускай гісторыі назад і спрабуюць прайсці паскораным маршам шлях ад Дзмітрыя Данскога да Аляксандра Неўскага, ад Маскоўскага царства да пратэктарата ў Улусе Джучы.
Цяперашняя пуцінская эліта па сутнасці сваёй з'яўляецца кампрадорскай. Яна нацэленая на выжыванне за кошт узаемадзеяння сувязяў з метраполіяй, але толькі не на Захадзе, а на Усходзе. Яна дэактывуе палітычны капітал, напрацаваны за апошнія 500 гадоў рускай гісторыі.
Глядзіце таксама
Гэта ў дакладным сэнсе слова не старт праграмы «рускага свету», а яе завяршэнне. Тое, што гэта робіцца пад лозунгамі абароны суверэнітэту, выглядае асабліва пацешна.
Ці пагодзіцца грамадства з такім выбарам сваіх элітаў? На першы погляд, яно застаецца да яго абыякавым. Якая розніца — пад кім хадзіць, абы не пад Амерыкай. Але гэта да той пары, пакуль практычныя аспекты кітайскага ўплыву не дадуць пра сябе ведаць.
Ці гатовы рускі бізнес быць другім у сваім уласным доме? Ці гатовыя мясцовыя браткі легчы пад «трыяду»? Ці гатовыя мясцовыя суполкі суседнічаць з гіганцкімі кітайскімі гета на сваёй тэрыторыі?
Рэакцыя на гэтыя і падобныя змены ў ладзе жыцця непрадказальная. Адна з опцый — выбухны пратэст. Выключыць гэтага нельга.
Я асабіста параіў бы Крамлю не напіраць у новых падручніках гісторыі на эпізод з Пажарскім і Мініным, а помнік на Краснай плошчы задрапіраваць чым-небудзь ад граху падалей. У пэўным сэнсе палякі XVII стагоддзя былі для часткі маскоўскіх баяраў чымсьці накшталт кітайцаў для маскоўскіх чыноўнікаў цяпер. Пратэст жа паўстаў не ў элітах і далёка за межамі тагачаснага «Садовага кальца».
Таму вынашаная Крамлём ідэя абаперціся ў смутныя часы на Кітай можа самым нечаканым чынам, як вядомы трэст, лопнуць ад унутранага напружання.