У Данецкім аэрапорце ад цябе нічога не залежыць: пашанцуе — будзеш жыць, не — павязуць дадому ў пакеце
З "кібаргам" Віцем, або Агатам, як яго клічуць на фронце, мы сустрэліся ў адным з гарадскіх кафэ, у дзень выбараў. Ён прыехаў дадому на некалькі дзён пабачыць сям'ю. У гэты ж нядзельны вечар павінен быў з'ехаць назад у аэрапорт. Ён — салдат-добраахвотнік 93-й асобнай механізаванай брыгады.
Пакуль размаўлялі, Віця папрасіў
прабачэння, што не здымае сонцаахоўныя акуляры, таму што ў яго
пашкоджана сятчатка вачэй, і што не можа зняць шапку, калі прыйшоў час рабіць фота — па прычыне ранення ў галаву.
Я прыехаў з Растова-на-Доне, у Кіеве ўжо шэсць гадоў жыву. У мяне
мама — украінка. На вайне я добраахвотнік. Наогул я на інжынера вывучыўся,
але быў адзін час вайскоўцам. Рамантыка палёў. Але, калі войска спрабавалі раздзяўбці, мне гэта
было чужа — веславаць, капаць. Я не за тым туды ішоў. Першыя гады яшчэ неяк мурыжылі, а потым сышоў. Пасля гэтага ў
розных месцах працаваў.
Дома з сакавіка практычна не быў: Краматорск, Славянск, Горлаўка, Дэбальцаво, Углегорск,
Степанаўкака, Моспіна, Аўдзееўка, данецкі аэрапорт,
у рэшце рэшт. Пабываў, у прынцыпе, усюды ў складзе 93-й
брыгады.
А наогул я там яшчэ і дзеля сяброў. Але я бачу, як
Украіна ставіцца да маіх загінулым таварышаў, якіх мы, скідваючыся, вязём на могілкі за свае грошы. Якіх па тры тыдні з морга не забіраюць. Вось, што ёсць Украіна. Я прыехаў сюды: там за 600 км людзі гінуць пачкамі, а тут — траханіна і музыка. Вось і нацыянальны дух. Гэта ўсё гармата
для выбараў, што мы вось
"казакі", якія "казакі"?
Ваююць і ідуць у добраахвотнікі адсоткаў 5, не больш...
Ніколі не забуду засаду пад Углегорскам, калі ў маёй групе быў першы загінулы — Міша. Мне так ніколі страшна не было,
нават у аэрапорце. Таму што нас туды на забой
паслалі. Гэта паміж Горлаўкай і Дэбальцава, там зараз вельмі гарачая кропка. Едзем
мы туды, па полі, наперадзе — два ўзгорка і
ясна, што засада будзе. Мы едзем, чакаем гэтую засаду, глядзім ва ўсе бакі, але ўсё роўна яе прапусцілі. А сядзелі ў
звычайным Ўрале. І вось яны пачынаюць страляць з ўцёсаў... і калі Мішу вырвала кавалак грудзіны, і пацан 22-гадовы за секунду патух проста, — глядзіш, а ён з асмуглага становіцца
белым маментальна. Ён хоча нешта сказаць,
харкае крывёй — вось гэта страшна. Вось
гэта я запомніў больш за ўсё. Ён быў забіты, а яшчэ двух параненых мы адвезлі
ва Углегорск, каб іх зашылі. А горад
быў то наш, то іх, то наш, то іх.
І мы сядзім у шпіталі, нас тры цэлых чалавекі, двое параненых і забіты,
а вакол бальніцы кружаць сепараты. Мы выходзім на камандаванне, а камандаванне нам: "Вас адсюль ніхто забіраць не
будзе. Выязджайце самі, як заехалі".
Цалкам інтэрвь'ю чытайце тут: