«Атрымліваецца, што ад улады ідзе ўсё дрэннае, а ўсё добрае — калі ўлада не ўмешваецца»

Тэлеграм-канал «Лісты да дачкі» разважае пра новыя грамадскія ініцыятывы і рэўнасць беларускіх уладаў. І пра тое, што звычайная салідарнасць беларусаў для ўлады больш небяспечная і больш непрыемная, чым можа падацца на першы погляд.

Тут сёй-той моцна прыраўнаваў, што грошы збіраюць зноў не для яго. І, галоўнае, нават не зразумела, да каго ён больш раўнуе: да ветэранаў або касцёла ў Будславе. Усё роўна абодва разы грошы ідуць міма касы. Прыкра. І не важна, што грошы, можа, не такія вялікія. Лепш жа адабраць чужую капейчыну, чым аддаць уласны рубель.

На самай справе, я жартую, вядома. Не з-за грошай ён так знерваваўся (хоць і грошы б не перашкодзілі). А таму, што ўсе гэтыя зборы ахвяраванняў, усе гэтыя карысныя ініцыятывы, якія ўладам нават не прыходзяць у галаву ў сілу спецыфічнага ўладкавання псіхікі, для іх больш небяспечныя і непрыемныя, чым можа падацца на першы погляд. І нават не таму, што ім потым даводзіцца бегчы за адыходзячым паравозам, які ўсё роўна не дагоніш, і марнаваць свае кроўныя.

Беларускія ўлады, будзь на тое іх воля, ні за якім паравозам бы не бегалі. Яны б наогул з усім сваім задавальненнем адмовіліся ад лішніх клопатаў пра няўдзячны народзец. Па цяперашніх часах ім бы пра сябе паклапаціцца. Калі ў ветэранаў не хапае грошай, дык гэта праблемы ветэранаў. А калі згарэў касцёл, то хай у Касцёла і галава баліць. Але вось калі народ пачынае клапаціцца пра сябе сам, тут улады, вядома, хвалююцца. Таму што атрымліваецца занадта ўжо ашаламляльны кантраст і занадта наглядная дэманстрацыя таго, што ў беларускіх уладаў засталося мала функцый, якія яны ў стане выконваць.

Знешняя палітыка скурочылася да непрыстойнага ўжо стану. У бюджэце дзірка, цэны растуць несанкцыянавана і задзірліва. Дый што там казаць, калі ўнутры краіны ўлады нават сантэхніку паправіць толкам не ўмеюць. Уласна, адзіная функцыя, якая яшчэ функцыянуе — карная.

Але маштабы знешнепалітычнай шматвектарнасці не кожнаму прыкметныя. Дзірку ў бюджэце заўсёды можна спісаць на неспрыяльныя кліматычныя фактары. А вось згарэлы касцёл і забытых ветэранаў не заўважыць цяжка.

У часы, калі тэлевізар быў зброяй масавага паражэння свядомасці, яно, можа, і не мела б значэння. Распавялі б народцу, што сам вінаваты, ён, можа, і супакоіўся б. Але цяпер жа ў тэлевізары сваё жыццё, а вакол тэлевізара — зусім іншае. І атрымліваецца, што ад улады ідзе ўсё дрэннае, а ўсё добрае — калі ўлада не ўмешваецца. Што шкода ад уладаў відавочная, а іх карысць — сумніўная.