«Раздуцца як той жабе на балоце — гэта для беларускіх генералаў натуральны механізм выжывання»
Аўтар тэлеграм-каналу «Лісты да дачкі» піша пра тое, як лёгка пакрыўдзіць чуллівую і пяшчотную натуру беларускіх генералаў. І, каб яны не крыўдавалі, трэба, каб за іх нехта заступіўся. Напрыклад, генпракурор.
Фота з zoon.ru
Днямі кіраўнік украінскай выведкі ацаніў баяздольнасць беларускіх генералаў наогул і іх ядзерную баяздольнасць у прыватнасці. Сказаў, што да маштабных ваенных дзеянняў беларускія генералы катэгарычна не здольныя, а з усёй ядзернай зброі ў іх ёсць толькі вербальныя інтэрвенцыі.
Ну і беларускія генералы на гэтую недаацэнку ўзроўню сваёй баяздольнасці моцна пакрыўдзіліся. Мацней чым сёй-той пакрыўдзіўся на жарты Пуціна пра дэфіцыт бульбы.
Таму ўжо які дзень генералы даказваюць, што баяздольнасць у іх добрая. У вербальнай, вядома, прасторы. Таму што ў якой іншай прасторы беларускім генералам сваю баяздольнасць лепш нікому не паказваць. Могуць атрымацца прыкрыя параўнанні. А ў вербальнай прасторы з баяздольнасцю ў беларускіх генералаў ніякіх праблем няма. Баяздольнасць у беларускіх генералаў у вербальнай прасторы заўсёды была падвышаная.
Вось генерал Хрэнін даказваў баяздольнасць на мясцовым узроўні сярод кіраўнікоў сярэдняга звяна. А генералу Вальфовічу дасталася менш удзячная міжнародная аўдыторыя, якой генерал Вальфовіч даказваў сваю баяздольнасць расійскай ядзернай бомбай.
У сэнсе казаў, дурні вы ўсё, а бомба ў мяне ўсё роўна ёсць. Я вам яшчэ пакажу. Але не паказаў. У сэнсе паказаў, але толькі на пальцах. Некаторыя тэлевізары, праўда, даказалі ядзерную бомбу малюнкамі ў Інтэрнэце, але гэта было яшчэ больш зневажальна, чым паказваць бомбу на пальцах генерала Вальфовіча.
Але я хачу сказаць, што беларускіх генералаў таксама можна зразумець. Па-першае, беларускім генералам крыўдна. Баяздольнасць беларускіх генералаў не шануе нават іх уласны гарант, не кажучы ўжо пра любога неверагоднага суперніка.
А, па-другое, высокі ўзровень вербальнай боегатоўнасці — ключавы элемент беларускай ваеннай дактрыны. Таму што, ёсць у беларускіх генералаў бомба, або няма, гэта сучаснай навуцы невядома. А вербальную боегатоўнасць у беларускіх генералаў нікому не адняць.
Беларускія генералы, вядома, спадзяюцца, што саюзнік іх пры выпадку абароніць. Але саюзнік ужо адзін раз абараняў сваю Курскую вобласць так, што потым яе прыйшлося шэсць месяцаў абараняць назад паўночнакарэйскімі салдатамі. А беларускія генералы ведаюць, што шэсць месяцаў яны не пратрымаюцца. Ім і шэсць дзён прастаяць — непасільная задача.
А Растоў не гумовы. На ўсіх беларускіх генералаў у Растове месца не хопіць. Дый не кожны да Растова яшчэ і паспее, з такой баяздольнасцю.
А стабільнасці ў свеце няма. Беларускія генералы столькі разоў махалі сваёй баяздольнасцю ў розныя бакі, што цяпер баяцца, як бы хто-небудзь не махнуў ім у адказ. Вось раздуцца як той жабе на балоце — гэта для беларускіх генералаў натуральны эвалюцыйны механізм выжывання.
Але, я табе скажу, што не тым беларускія генералы насамрэч займаюцца. Усё роўна ты ніякімі пальцамі генерала Вальфовіча ядзерную бомбу не дакажаш. Трэба карыстацца праверанымі метадамі. Трэба прыраўняць адмаўленне ядзернай бомбы да адмаўлення генацыду беларускага народа ў Вялікай Айчыннай вайне. І каб пракурор Швед выносіў свае пастановы вялікімі літарамі. Асабістая бяспека генералаў ад гэтага лепш не стане, але затое з'явіцца прыемная ілюзія актыўных дзеянняў па абароне свайго суверэнітэту і генеральскай цэласнасці.
Таму што баяздольнасць у беларускіх генералаў не стала лепшай з таго часу, як сокалы скінулі пацука на прыступкі Дома Урада ў дзень адмовы ў рэгістрацыі кандыдатамі ў прэзідэнты Бабарыку і Цапкалу.