Неанатолаг спытала: «Ну што, памерла ваша дзіцятка?»

Інфармацыйна-асветніцкі праект «Радзіны» праводзіць акцыю за свабоду ў родах без гвалту. У рамках акцыі беларускі дзеляцца сваімі гісторыямі родаў.

«Тое, што зроблена медыцынскім прадстаўніком супраць волі жанчыны — акушэрскі гвалт, — адзначаюць аўтары праекту. — Рэчы трэба называць сваімі імёнамі, каб зразумець іх сутнасць і змяніць. Казаць аб несправядлівасці важна, каб мяняць свет: каб у наступны раз мець магчымасць нарадзіць інакш; каб ваша сястра ці сяброўка маглі нарадзіць інакш; каб вашыя дзеці, унук ці ўнучка з'явіліся на свет інакш, прыйшлі ў іншы, больш добры свет, у якім іх маму паважаюць, а не гвалцяць. Кожная жанчына вартая нараджаць без гвалту».
Публікуем фрагменты з гісторый, якімі падзяліліся беларускі, якія далучыліся да акцыі за свабоду ў родах без гвалту.
«Парадзіхамі камандуюць, іх запалохваюць і зневажаюць, на іх крычаць»
«Я трапіла ў змену лекара, якая добра ставілася да родаў пасля кесарава. І я, вядома, ганаруся тым, што мне гэта ўдалося: нарадзіць самой. Гэта вельмі кранальны вопыт, гэта непараўнальна з аперацыямі. Аднак ёсць і мінусы, пра якія мне дагэтуль цяжка казаць. Самае галоўнае — гэта ўсё тое ж: стаўленне да парадзіх. Гэта не здаровыя жанчыны, гэта пацыенткі. Прычым відавочна недзеяздольныя і прыдуркаватыя пацыенткі. З імі не гавораць на роўных, імі камандуюць, іх запалохваюць і зневажаюць, на іх крычаць.
Санітарка, праціраючы падлогу, лічыць сваім абавязкам пракаментаваць мае дзеянні і паставы ў пагардліва-зневажальным тоне. Укладванні на спіну для праверкі сэрцабіцця, якія ўзмацняюць болевыя адчуванні ў разы, ускрыццё каляплодных пухіроў без папярэджання падчас чарговага агляду, прычым яшчэ і прыкрытыя хлуснёй, якая настолькі відавочна напісана на твары — ой, ён сам выявіўся, я вось толькі дакранулася (хоць мяркуючы па болю, які я адчула, ціск быў яшчэ той) — гэта проста незабыўна.
Гэта прыніжэнне, гэтая бездапаможнасць, гэта ігнараванне мяне і маіх патрэбаў і жаданняў. Замест таго, каб, як гэта напісана ў законе аб ахове здароўя, растлумачыць пацыенту на даступнай мове неабходнасць дадзенай працэдуры або маніпуляцыі, мяне падманваюць і запалохваюць».
«Мне сказалі:« Вы прыдушыце дзіцяці — атрымаеце яго раніцай»«... Пасля пераводу ў палату я стала прасіць дзяжурнага лекара аддаць дзіця — на мяне накрычалі, што яна малавагавая, павінна быць у кювезе, інакш замерзне і захварэе на пнеўманію, і наогул  скажыце дзякуй, што яе не адправілі ў «Маці і дзіця». Я сказала, што буду трымаць яе на грудзях, яна не змерзне — на што атрымала яшчэ больш крыкаў пра тое, што ў іх забаронены сумесны сон, вы яе прыдушыце (справа была вечарам), атрымаеце зранку!
... Я хадзіла па калідоры побач з аддзяленнем нованароджаных у надзеі папрасіць пабыць з ёй хоць трохі. У выніку выявіла, што ў аддзяленні проста няма нікога з супрацоўнікаў. Проста дзеці самі па сабе і без нагляду.... Дачка была адна агулам 13 гадзін, замест абяцанай гадзіны. Не 10 дзён, як сын, але якая ж абсурдная сітуацыя, калімаці, якая ўдала нарадзіла, поўная сіл і жадання, не можа настаяць на сваім і забраць яе ўласнае здаровае дзіця, каб проста быць з ім».
«Акушэрка пачала гарлапаніць не сваім голасам:«У яе ўжо ёсць дзіця. Гэтае ёй не патрэбна!»«Роды ў РБ і раней многімі апісваліся як «рулетка»,«латарэя». Я ведала пра гэта. Толькі ў першы раз, нараджаючы дачку, я выцягнула шчаслівы квіток. А ў другі раз, з сынам, не. Хоць усё пачыналася выдатна. Проста на змену заступіў чалавек, якому не трэба было прымаць роды, таму што ад чалавека ў ёй было мала. З першых хвілін нас усіх чацвярых палічылі і высветлілі, хто першародзячых, а хто не. І выбудавалі ва ўяўную чаргу, хто пойдзе за кім нараджаць. І да якога часу нас у перадродавым не павінна быць. Таму, што мы тут надумалі такім натоўпам нараджаць у яе змену».
«Прыходзіць лекарка такая ж заспаная. Глядзіць мяне на крэсле, дастае руку па локаць у крыві. І тут яны прачнуліся! Акушэрка пачала гарлапаніць не сваім голасам: «У яе ўжо ёсць дзіця. Гэтае ёй не патрэбна! Яна адмыслова прыехала так позна, каб яно памёрла тут у нас.»
Кажу ўрачу:«Скажыце, калі ласка, каб яна змоўкла.»... З радзільні мяне не выпісвалі. Сказалі, толькі пасля 5 дзён, інакш не пакладуць да дачкі ў бальніцу (дарэчы, класці потым адмаўляліся). Муж забіраў мяне адтуль, ездзілі ў рэанімацыю, пад вокнамі хадзілі, вышуквалі, дзе дзіця наша ляжыць, адно зусім.
... Ніхто і не спрабаваў высветліць, чаму роды пачаліся не ў тэрмін. Малілася кожны дзень, прасіла здароўя сваёй дзяўчынцы. Нарадзіла я ў пятніцу, толькі ў панядзелак пусцілі ў рэанімацыю да яе, дазволілі рукамі ў закрытай кювезе дакрануцца.
Праз некалькі дзён пасля родаў сустрэла ў ліфце неанатолага. Яна мяне пазнала. Спытала: «Ну што, памерла ваш дзіцятка?». Я ўжо нічаму не здзіўлялася. Проста шок і спустошанасць...
На рукі змагла ўзяць сваю дачку толькі на 10-ы дзень яе жыцця».
«Чаму вы адмовіліся ад кесарава?» — «А мне яго хто-небудзь прапанаваў?»
Паводле gazetaby.com