Макрон штурмуе парламент

Сёння французы абіраюць дэпутатаў Нацыянальнай асамблеі — ніжняй палаты французскага парламента. Поспех партыі Макрона відавочны, але інтрыга захоўваецца.


Праўда, канчатковы вынік галасавання будзе вядомы 18 чэрвеня, калі адбудзецца другі тур. Ён непазбежны, паколькі ў Францыі дзейнічае «мажарытарка», калі галасаванне адбываецца за канкрэтнага кандыдата ў кожнай выбарчай акрузе. Каб атрымаць дэпутацкі мандат неабходна атрымаць 50% галасоў выбаршчыкаў, што вельмі цяжка. Як следства, патрабуецца правядзенне другога тура, куды трапляюць кандыдаты, якія ў першым туры атрымалі падтрымку як мінімум 12,5% ад упісаных у выбарчыя спісы. Той, хто ў фінале атрымае самую вялікую колькасць галасоў, і стане дэпутатам асамблеі.
Што тычыцца прагнозаў. Найбольш саліднымі пакуль выглядаюць пазіцыі прэзідэнцкай партыі «Наперад». Сацыёлагі прагназуюць прэзідэнту не толькі мінімальную дэпутацкую  большасць у 289 галасоў, аднак ледзь  не поўнае дамінаванне з 400 мандатамі. Пры гэтым электарат не палохае той  факт, што да траціны кандыдатаў ад «Наперад» — неафіты з розных грамадзянскіх арганізацый. Непрафесіяналізм і адсутнасць кампетэнцыі выбаршчыкі кампенсуюць тэзісам «новаму прэзідэнту трэба даць шанец».
Аднак у прагнозах наконт вынікаў галасавання магчымыя карэкціроўкі. Напярэдадні разгарэўся скандал з удзелам кіраўніка макронаўскага выбарчага штаба Рышара Ферана, якога падазраюць у кумаўстве. Афера Ферана можа прымусіць выбаршчыкаў засумнявацца ў абяцаннях Макрона маралізаваць французскі палітыкум. Ёсць меркаванне, што справа Ферана можа каштаваць Макрону ад 30 да 50 мандатаў, з-за чаго прыйдзецца дамаўляцца c галістамі.
Такі сцэнар быў бы падарункам для партыі Франсуа Баруэн — новага правадыра галістаў. Галісты імкліва страчаюць падтрымку праз адзюльтэр часткі аднапартыйцаў, якія сышлі ва ўрад Макрона. За кошт рэнегатаў у часткі электарату рэспубліканцаў склаўся вобраз Макрона як прыхільніка традыцыям галізма.Што да іншых партструктур, то будучы не ў сілах скласці канкурэнцыю макраністам, яны займаюцца або асабістым палітычным выжываннем або намагаюцца палепшыць пазіцыі.
Так, Марын Ле Пен з Нацыянальнага Фронта мае намер замацавацца ў рэгіёнах, дзе за яе ўпершыню масава галасавалі на апошніх прэзідэнцкіх выбарах. Партыі Марын прагназуюць да 18 мандатаў, што можна разглядаць як поспех (у папярэдняй Асамблеі праціралі штаны два «франтавіка»).
Жан-Люк Меленшон са сваім рухам «Нескорная Францыя» (яму даюць, па прагнозах, каля 15 мандатаў), ірвецца перахапіць у дэмаралізаваных сацыялістаў статус вядучай левай сілы і стрыгчы купоны на крытыцы праекта працоўнай рэформы — адно з трох галоўных абяцанняў Макрона нароўні з маралізацыяй палітычнага жыцця і барацьбы з тэрарызмам.
Негледзячы на ​​тое, што фармата cohabitation — вымушанага суіснавання прэзідэнта і прэм'ер-міністра ад розных палітычных партый — адназначна не будзе, у французскай прэсе хапае скепсісу наконт таго, што канцэнтрацыю ўлады ўдасцца канвертаваць у глыбокія рэфомы. Дастаткова ўзгадаць, што Франсуа Аланд, маючы сацыялістычную большасць у парламенце, так і не змог рэалізаваць большасць выбарчых абяцанняў.
У Макрона сітуацыя больш складаная, паколькі яго фракцыя будзе падобнай на сапраўдную салянку. У любым выпадку, новы прэзідэнт, як піша прэса, адразу узяў вельмі хуткі тэмп і цяпер будзе вымушаны падтрымліваць рэнамэ рэфарматара, каб не выклікаць расчаравання ў французаў.