Арцём Шрайбман: Калі рускі фронт сыплецца як картачны домік, у іх інфаполі дзеецца татальны разрыў шаблонаў

Палітычны аглядальнік Арцём Шрайбман — пра розніцу ў рэакцыях на ваенныя паразы з боку ўкраінцаў і расійцаў.

Цікавы кантраст заўважны, калі сочыш за інфапрасторай Украіны ў момант адступлення яе арміі і за расійскім, калі яны адступаюць, — піша Арцём Шрайбман у сваім тэлеграм-канале. —

Украінцы, іх лідары меркаванняў, уключаючы самых турбапатрыятычных, ведаюць, што ваююць з сур'ёзным і небяспечным ворагам. Таму адступленні, каб захаваць войскі, успрымаюцца як хваравітая, але чаканая частка вайны. У інфапрасторы былі і смутак, і дэпрэсія, але ніякіх гаротных настрояў і пошуку ўнутраных ворагаў.

Калі рускі фронт сыплецца як картачны домік, у іх інфаполі дзеецца татальны разрыў шаблонаў і крык пра здраднікаў, некампетэнтнае кіраўніцтва, паралелі з горшымі паразамі ў расійскай гісторыі. Абсалютная здрада з рэдкімі спробамі супакоіць саміх сябе.

Гэта следства задранай планкі ганарлівасці, посыпанага зверху шавінізмам у дачыненні да навакольных (Захаду і былых калоній). Уся гэтая ўра-патрыятычная расійская масавая культура апошніх гадоў, дзе Расія можа толькі перамагаць — хоць у спорце, хоць у вайне, уся прапаганда пра «мы не пачынаем войны, мы іх заканчваем», увесь гэты мілітарызм з мульцікамі пра ракеты, якія хутчэй за хуткасць святла.

Што ў выніку? Паразы падаюць на жудасна не падрыхтаваную да гэтага палітычную глебу. У непадкантрольным Крамлю калявайсковым інфаполі вырас і, здаецца, дамінуе лагер правых радыкалаў, чарнасоценцаў і імперцаў, якія патрабуюць чыстак унутры краіны і мабілізацыі.

Як можа адказаць на гэта сістэма? Першы варыянт — прагнуцца пад іх патрабаванні і ўсё-ткі зладзіць поўную мабілізацыю, то-бок укінуць краіну ў тую ж смуту, якая прывяла да падзення Расійскай імперыі з мільёнамі ўзброеных людзей, якія не жадаюць ваяваць.

Другі варыянт — пачаць зачыстку вельмі правага флангу Гіркін-Малафеевых. Гэта больш звыкла і больш зразумела для рэжыму, але гэтыя людзі і іх прыхільнікі — ідэалагічны авангард гэтай вайны, у іх куча сімпатызантаў у войску і ФСБ.

Рэпрэсіі супраць ідэолагаў дэзарыентуюць гэтых пасіянарных прыхільнікаў вайны. Гэта значыць, што набіраць добраахвотнікаў будзе яшчэ складаней, а ўнутры элітаў як у Маскве, так і на акупаваных тэрыторыях пачнуцца фобіі на тэму, каго з хаўруснікаў Крэмль наважыць пусціць у расход у якасці наступнага жэсту добрай волі.