«У хлопцаў кроў з вушэй цякла, і яны гублялі прытомнасць»: гісторыя байкера, які стаў вайскоўцам

Уладзімір Краўчук — сузаснавальнік і дырэктар Чарнавіцкага мотаклуба Bad Uncles. Пасля пачатку поўнамаштабнай вайны Расіі супраць Украіны вырашыў пайсці ў Чарнавіцкі гарадскі тэрытарыяльны цэнтр камплектавання і сацыяльнай падтрымкі.

З тых часоў амаль пяць месяцаў Уладзімір абараняе Радзіму ад расейскіх захопнікаў. Падчас праходжання службы ён атрымаў аскепкавыя раненні і дзве кантузіі.

Любоў да матацыклаў была яшчэ з дзяцінства

У сталым узросце, калі чагосьці дасягнуў у жыцці, хочацца адпачыць ад руціны. Вось і ўзнікае ў галаве ідэя: падарожжы на матацыкле могуць быць класным захапленнем.

Сур'ёзна ўсё пачалося гадоў шэсць таму. Тады мотарух у Чарнаўцах, ды і на Букавіне ў цэлым, пачаў вельмі імкліва развівацца. З дапамогай мэсэнджараў мы пачалі арганізоўваць супольнасці, праз якія размаўлялі, дамаўляліся аб сустрэчах.

Пасля гэтага як снежны ком колькасць добрых, надзейных і зацікаўленых людзей пачала расці. Ля вытокаў Bad Uncles стаялі дзевяць чалавек. Мы доўга не вырашаліся адкрыць свой клуб, таму што ў Чарнаўцах ужо ёсць некалькі мотаклубаў, якім па 10-12 гадоў.

Мотакультура ў нас сяброўская, нягледзячы на розныя стэрэатыпы. У цяжкіх сітуацыях дапамагаем адзін аднаму. Сярод членаў нашага мотаклуба была дамоўленасць: калі, не дай Бог, нешта здарыцца з кімсьці на фронце, мы вызначылі, якія клопаты павінен узяць на сябе клуб, як ён павінен дапамагаць сям'і.

Нават калі проста пры адсутнасці чалавека ёсць нейкія пэўныя бытавыя цяжкасці. Клуб абавязаны браць гэта на сябе. Жонка, якая засталася з дзіцем без мужа, магла звярнуцца за любой дапамогай.

Я ведаў, што пакідаю сям'ю ў надзейных руках. Адзінае, за што хваляваўся, — каб не было ракетных удараў, якія могуць нанесці нейкую шкоду Чарнаўцам.

«Здавалася, што здымаюць вельмі дарагі баявік»

Хоць мой дзед прайшоў Другую сусветную вайну, а бацька — афіцэр, я наогул ніякага дачынення да вайсковай справы не меў. Не праходзіў тэрміновай службы. Нават на ваенную кафедру ва ўніверсітэце не трапіў.

Калі ўжо пачалася поўнамаштабная вайна, мабілізацыя, мой добры сябар, з якім я заснаваў Мотаклуб, 24 лютага пайшоў у ваенкамат. Мы з хлопцамі пра гэта даведаліся. Хто яшчэ меў працу, той працаваў, у каго не было працы і было такое жаданне – ішоў у ваенкамат або ў тэрабарону.

З членаў мотаклуба ў гарадской ТЦК пайшлі чатыры чалавекі. Я праслужыў там дзесьці месяц ці два. І так склалася, што ў канцы красавіка я быў першым з «Bad Uncles», каго перавялі ў 81-ю брыгаду. Гэта дэсантна-штурмавыя войскі. Праходзіў навучанне на Жытомірскім палігоне.

Шчыра скажу — мяне настолькі ўразіў узровень падрыхтоўкі. Здавалася, што здымаюць вельмі дарагі баявік. За паўтара месяца мы прайшлі сапраўды вельмі якасную, класную вывучку. Аўтамат мог разабраць / сабраць нават у цемры. Мог прыцэліцца як з правай, так і з левай рукі, і трапіць куды трэба. Былі ў нас і абкаткі танкамі, і спускі з верталётаў. А потым настаў час, калі нам сказалі: "Усё, збіраем рэчы, у машыны (у нас былі валанцёрскія) — і рушым". Куды? Вядома, не паведамілі.

Пазіцыі расейцаў былі за 200 метраў

У ваенкамаце я быў старэйшым салдатам-аўтаматчыкам. Калі трапіў на Жытомірскі палігон, фармаваўся новы батальён, і мяне прызначылі камандзірам першага аддзялення першага ўзвода. У мяне былі дзесяць падначаленых: кулямётчык, гранатамётчык, кіроўца, медык, аўтаматчыкі. Таксама пры адсутнасці камандзіра ўзвода я выконваў яго абавязкі.

Тут мне дапамог Клубны вопыт, паколькі я адзін з заснавальнікаў і прэзідэнт нашага мотаклуба. Гэты вопыт спатрэбіўся і ва Узброеных сілах. Мне было лёгка і камфортна кіраваць дзесяццю сваімі падначаленымі.

З пачатку жніўня 2022 года я апынуўся ў Краматорску. Практычна з першых дзён нас пачалі выдзіраць па ўзводзе на перадавыя пазіцыі. Гэта былі часы, калі яшчэ Ізюм і Ліман былі акупаваныя. Нашай задачай было ўтрымаць пазіцыі ў сяле Багародзічным, каля Святагорска.

Першае, што мяне здзівіла і трохі расчаравала — нас рыхтавалі як штурмавыя войскі, а замест гэтага пасадзілі ў акопы, дзе мы проста глядзелі, каб не было ніякіх наступальных дзеянняў з боку расейцаў. Мы бачылі размяшчэнне пазіцый ворага. Літаральна за 200-300 метраў. У нас была перавага ў вышыні-мы знаходзіліся вышэй.

Нас практычна кругласутачна абстрэльвалі з мінамётаў. Танкі таксама працавалі ў наш бок. Мы маглі адказваць толькі стралковай зброяй. У нас былі гранатамёты. Аднак танк можа страляць да 2 кіламетраў, а гранатамёт не больш чым на 400-500 метраў. Некалькі разоў па нас працаваў снайпер.

Каб вы разумелі, на ўчастак 20х20 метраў, невялікую такую паляну, дзе ў нас была пазіцыя, мы аднойчы налічылі 59 прылётаў за суткі. Яно біла і біла. А калі трапляла проста ў пазіцыю... гэта жах, які цяжка перажыць.

У раёне, дзе мы працавалі, раней была здабыча крэйды. Таму глеба адрозніваецца ад нашага чарназёму. Там толькі гліна і крэйда. І калі робіш там копанку, трэба працаваць кіянкай, а не лапатай. Гэта вельмі складана. Выбіваеш кожны сантыметр.

А калі туды прылятае міна, нават калі яна ў метры або двух ад пазіцыі, то немагчыма вытрымаць той звон. У хлопцаў кроў з вушэй цякла, некаторыя страцілі прытомнасць. Барабанныя перапонкі амаль ва ўсіх трэснулі.

Не памятаю дакладна — 6 ці 10 жніўня — быў мінамётны абстрэл. Мы з пабрацімамі схаваліся, як той казаў, у лісіную нару: выкапана такая норка ў акопе. Нас трое байцоў у тайніку. Першы прылёт мінамёта быў вельмі блізка. Ён аж страсянуў зямлю, пасыпалася ўсё. Другі трапіў прама ў наш схованку. Мы на некаторы час страцілі прытомнасць.

Я ведаў, што калі мінамёт «кінуў» два снарады, то павінны быць яшчэ трэці і чацвёрты. Трэба было нешта рабіць. Я аднаго свайго субрата выцягнуў, другі сам выскачыў. Яго цяжка параніла-абломак трапіў прама ў лоб. Мне пасекла цела: абломкі былі ў абедзвюх руках, моцна пабіла твар. Як потым аказалася, гэта былі кантузія і мінна-выбухная траўма.

За 300 метраў ад нас быў пункт эвакуацыі. Мы дабраліся да яго, лекары хутка аказалі нам дапамогу. Потым нас вывезлі ў найбліжэйшы вайсковы шпіталь. Такі кантраст: раніцай ты прачынаешся ў акопе, а ўвечары — ужо ляжыш на бальнічным ложку.

Таму прайшоў курс уколаў, а праз тры дні адчуў значны прыліў сіл. З мяне выцягнулі абломкі, загаілі раны і выпісалі. Адправілі адпачыць з рэкамендацыяй: тыдзень без фізічных нагрузак.

Аднак іншыя ваенныя вам пацвердзяць — калі ты знаходзішся ў падраздзяленні, якое ўдзельнічае ў баявых дзеяннях і мае свае рубяжы на «перадку», то магчымасці адпачыць наогул няма.

Калі цябе выпусцілі і ты можаш трымаць аўтамат у руках, то выкарыстоўвай гэтую магчымасць, таму што заўсёды ёсць каго замяніць — іншыя таксама атрымліваюць раненні. Людзей катастрафічна заўсёды не хапае. Гэта пастаянная ратацыя: выйшаў — зайшоў, выйшаў-зайшоў. На тры, пяць, дзесяць дзён.

Аб новай пазіцыі і другім раненні

Папярэдняя наша пазіцыя была цалкам разбітая артабстрэламі. А новая называлася "Талібан". Наогул, такія дзіўныя назвы давалі: «Талібан», «Цар», «Майсей».

Два дні я прабыў на ёй — і зноў трапны прылёт. Дзякуй Богу, не так прыцэльна, як у першы раз, але вельмі блізка. Пасля другога траплення мне хлопцы дапамаглі з эвакуацыяй. Прывезлі ў той жа шпіталь.

Лекары здзівіліся: "Як? Мы выпісалі цябе пазаўчора, а ты зноў да нас і з такім жа дыягназам».

Тады ўжо было без абломкаў, проста моцная кантузія. Пракапалі мяне і эвакуіравалі ў Дняпро. Затым перанакіравалі цягніком у Цярнопаль. Адтуль была магчымасць трапіць у Чарнаўцы. Мне дапамаглі субраты, і я ўпершыню за паўгода пабываў дома.

Тут таксама лячыўся. Лекары выпісалі заключэнне: паколькі ў мяне дзве кантузіі, і паміж імі прайшло мала часу, мяне трэба альбо пераводзіць назад у ваенкамат, альбо звальняць. Я не меў дастаткова сіл, каб працаваць у ваенкамаце. Гэта таксама вельмі эмацыйная і складаная праца. Вы бачыце, як рэагуе насельніцтва на працу ТЦК.

Таму вырашыў, што на гэтым, мабыць, стаўлю кропку. Буду дапамагаць фронту ўжо тут.

Я звольніўся ў пачатку снежня. Працэс адаптацыі вельмі цяжка і хваравіта праходзіць. Гэта бяссонныя ночы, вельмі дзіўныя і складаныя сны, дэзарыентацыя ў прасторы. Аднак хвалююся і сумую па пабрацімах, якія засталіся на фронце.

«Мы будзем жыць, нават калі тут ядзерныя ракеты будуць лётаць»

Неяк па тэлефоне размаўляў з фронту з жонкай. Гэта было лета, выходны. Спытаў, чым яны з дачкой займаюцца. Жонка кажа, што сядзяць дома, таму што як дзесьці шпацыраваць або адпачываць, калі бацька на вайне.

Прыйшлося растлумачыць: "Калі я сплю тут, у зямлянцы, то гэта не значыць, што вы павінны так спаць – жывіце!". Калі буду ведаць там, што ў вас усё добра, то мне лягчэй ад гэтага.

Мне незразумела, калі людзі тут сябе абмяжоўваюць у элементарных рэчах. Не маю на ўвазе дыскатэкі або падобныя забавы, але ж трэба дзесьці прагуляцца, адпачыць!

Асабліва калі гаворка ідзе пра сям'ю, сяброў вайскоўцаў або людзей, якія не забыліся, што такое вайна. Якія памятаюць і нешта робяць для перамогі — яны маюць права адпачыць.

Па-першае, вораг будзе задаволены тым, што ён знішчыў яркія моманты ў нашым жыцці і што мы ўсе пачалі жыць у зямлянках.

Па-другое, гэта не дапаможа байцу. Я сам, калі быў у Чарнаўцах на лячэнні, то гуляў па вуліцы Кабылянскай, атрымліваў асалоду ад жыцця. Мяне, наадварот, радавала тое, што горад жыве, што ён прыгожы.

Праблема толькі ў тым, каб людзі не забываліся. Яны могуць і вяселле рабіць, і дзень нараджэння ў рэстаране — без праблем. Людзі павінны жыць! У гэтым таксама наша нязломнасць. Мы будзем жыць, нават калі тут ядзерныя ракеты будуць лётаць.

Аб грамадзянскім абавязку

Тое, што людзі пазбягаюць уручэння позваў, — праблема. Не ведаю, чаму так склалася. Існуе такое меркаванне ў грамадстве, што войска ўжо набралі, яно ваюе, а «мы будзем сядзець тут і працаваць».

На самай жа справе ў войску пастаянна ёсць параненыя і загінулыя. Ствараюць дадатковыя падраздзяленні, і попыт на новых людзей ёсць заўсёды. Ён павінен быць — гэта нармальна. Трэба, каб грамадзянскія разумелі — калі вы трапляеце ў ВСУ, то гэта не значыць, што праз дзень-два вы ўжо на перадавой.

Ёсць шмат розных спецыяльнасцей: аэраразведка, артылерыя, танкісты — што заўгодна. Як так здарылася, што ў грамадстве такое стаўленне да мабілізацыі — незразумела, і мне гэта вельмі не падабаецца.

Паводле https://shpalta.media/