«Павінен казаць, што ў нас усё добра». Ці захочуць беларусы стаць рэтранслятарамі прапаганды?
Чыноўнікі працягваюць фантанаваць ідэямі аб патрыятычным выхаванні суайчыннікаў. Дзеля гэтай мэты створаны цэлы міжведамасны каардынацыйны савет, у які ўваходзяць вертыкальшчыкі, людзі ў пагонах і царкоўнікі, піша «Салідарнасць».
Рытарычнае пытанне: што ўсе гэтыя людзі могуць у нас
выхаваць? Міліцэйскі начальнік, чые падначаленыя кашмараць суграмадзян, якія
маюць смеласць быць іншага меркавання аб тым, што адбываецца ў краіне.
Праваслаўны іерарх, які не толькі ўхіліўся ад асуджэння гвалту і несправядлівасці, але і дапусціў цкаванне сваіх падначаленых, якія не спалохаліся сказаць горкую праўду.
Ці чыноўнік з адміністрацыі Лукашэнкі, былы міністр інфармацыі Ігар Луцкі, які ў 2023 годзе ў цэнтры Еўропы не саромеецца фармуляваць прызначэнне журналістыкі: «Мы рыхтуем не проста журналістаў, мы рыхтуем байцоў інфармацыйнага фронту».
Зрэшты, складана чагосьці іншага чакаць ад чалавека, які прыклаў руку да фактычнага знішчэння незалежнай прэсы ў краіне.
І тым не менш менавіта гэтыя людзі паказваюць грамадству, як трэба правільна любіць радзіму.
— Працоўны калектыў — гэта таксама сям'я. Як у цябе гэтыя адносіны складваюцца ў працоўным калектыве — яны таксама пераносяцца і на звычайную сям'ю. І, прыходзячы дадому, чалавек павінен дзецям сказаць, што і ў краіне, і на прадпрыемстве ўсё добра. Што ў нас ёсць будучыня і мы будзем развівацца. Што ў нас ёсць свая краіна, за якую мы павінны быць гарой. Вось, што павінен у сям'і трансляваць чалавек пасля працоўнага дня, — даходліва тлумачыць Луцкі.
Цікава, колькі сэнсаў заключана ў гэтай досыць кароткай думкі. Па-першае, тое, якім спрошчаным бачыць грамадства чыноўнік. Як нейкі вялікі працоўны калектыў, прадпрыемства. Як тут не ўспомніць ЗАТ «Беларусь» з яго распарадчыкамі паводле версіі Яраслава Раманчука.
Па-другое, на думку Луцкага, беларус не можа, а павінен: казаць, трансляваць. І не тое, што бачыць і чуе ў рэальнасці, а толькі толькі: «У нас усё добра», «у нас ёсць будучыня», «мы будзем развівацца».
У слове «трансляваць» зашыфравана ідэальная для чыноўнікаў схема ўзаемадзеяння паміж «адміністрацыяй прадпрыемства» і яго «работнікамі»: мы вырашаем, што вы павінны гаварыць, у тым ліку і дома. Вы — усяго толькі «рэтранслятары».
Глядзіце таксама
Які плён прынясе такое выхаванне? І ці прынясе наогул? Гэта пакуль адкрытыя пытанні. Складана сабе ўявіць, як работнікі МАЗа або лідскай «Лакафарбы» пасля змены за вячэрай праводзяць палітінфармацыю сваім дзецям.
Але з чым складана не пагадзіцца, дык гэта са сказаным у гэтым жа кантэксце ўсё тым жа Луцкім:
— Мы бачым, што ў грамадстве ўсё ж такі ёсць нейкая тэндэнцыя перакладаць на школу выхаванне маладога чалавека. Але вельмі важна, каб бацькі разумелі ўсю адказнасць перад дзецьмі, перад Радзімай, каб выхаваць годнага грамадзяніна нашага грамадства.
Сёння, калі ўлады ўсё глыбей залазяць у нашы жыцці, усе настойлівей стукаюцца ў нашы дзверы, адначасна перапісваючы гісторыю і зразаючы нашы правы, менавіта ад бацькоў залежыць, якімі вырастуць іх дзеці.
Якія кнігі яны прачытаюць па-за выпусташанай школьнай праграмы. Якія месцы наведаюць акрамя вымушанай паездкі на «Лінію Сталіна». Што на самай справе будуць чуць у коле сям'і па вечарах.