У Кітаі адзначаны два выпадкі лёгачнай чумы

Двум пацыентам ў Кітаі быў пастаўлены дыягназ «чума», прычым хвароба працякае ў іх у лёгачнай форме, найбольш небяспечная не толькі для хворага, але і для навакольных. Улады прымаюць меры, каб не дапусціць распаўсюджвання хваробы.

Захварэлыя з’яўляюцца жыхарамі правінцыі Унутраная Манголія, іх даставілі для лячэння ў адну з пекінскіх бальніц. Сусветная арганізацыя аховы здароўя пацвердзіла, што людзі з бліжэйшага атачэння, хто захварэў праходзяць праверку. «Кітайская нацыянальная камісія аховы здароўя прадпрымае намаганні па лакалізацыі і лячэнню выяўленых выпадкаў і ўзмацненню эпіднагляду», — кажа прадстаўнік СААЗ у Кітаі Фабіа Сканія.
Узбуджальнікам чумы служыць бактэрыя чумная палачка (Yersinia pestis), а сама хвароба праяўляецца ў трох формах: бубоннай, септычнай або лёгачнай. Найбольш распаўсюджаная бубонная чума, якая перадаецца пры ўкусах блох. Для септычнай формы чумы характэрная інфекцыя крыві і шматлікія кровазліцці на скуры і слізістых абалонках, а таксама крывацёкі ва ўнутраных органах. Лёгачная чума па цяжару праходжання параўнальная з септычная, але ўяўляе асаблівую небяспеку, так як у гэтым выпадку бактэрыі могуць распаўсюджвацца паветрана-кропельным шляхам пры маўленні, кашлі або чханні, а таксама пры кантакце з прадметамі, якія выкарыстаў хворы. Вакцыны, распрацаваныя ад бубоннай чумы, для лёгачнай формы хваробы звычайна аказваюцца неэфектыўнымі. Хвароба патрабуе экстранага лячэння антыбіётыкамі. Пры своечасовай медыцынскай дапамозе смяротнасць ад усіх формаў чумы складае 5-10%, калі ж лячэнне не праводзіцца, пры бубоннай чуме смяротнасць дасягае 95%, а пры лёгачнай — да 100%.
У XIV стагоддзі, падчас самай маштабнай пандэміі чумы ў гісторыі, вядомай пад назвай Чорная смерць, назіраліся выпадкі як бубоннай, так і лёгачнай чумы. Аднак да XVI стагоддзя лёгачная чума знікла і не вярталася да так званай трэцяй пандэміі чумы, распачатай ў 1855 годзе на поўдні Кітая і перанеслася ў другой палове XIX — пачатку XX стагоддзя ў Індыю, Японію, Афрыку, Паўднёвую Амерыку.
За апошнія дзесяцігоддзі ўспышкі лёгачнай чумы былі зафіксаваныя ў некалькіх краінах. Пры гэтым, на думку прадстаўнікоў СААЗ, некаторыя ўспышкі хваробы ў краінах Афрыкі маглі застацца незаўважанымі з-за адсутнасці ў дадзенай мясцовасці медыцынскіх службаў.
У верасні 1994 г. у выніку ўспышкі лёгачнай чумы загінула 50 чалавек у Індыі ў ваколіцах горада Сурат. У верасні 2008 года два чалавекі ва ўсходнім Тыбеце памерлі ад лёгачнай чумы. Яшчэ адна ўспышка захворвання ў Кітаі пачалася ў жніўні 2009 года ў горадзе Цзыкэтань ў правінцыі Цынхай. Першым пацярпелым стаў пастух, які захварэў пасля таго, як пахаваў свайго сабаку, якая з’ела хворага сурка. Праз чатыры дні пастух памёр, а на яго пахаванні заразіліся больш за дзесяць яго сваякоў і суседзяў. Памерлі некалькі чалавек, а вакол горада была наладжаная карантынная зона, якая дзейнічала да заканчэння эпідэміі. У верасні 2010 года ў Тыбеце было зарэгістравана 5 выпадкаў лёгачнай чумы, а яшчэ адзін выпадак быў выяўлены ў ліпені 2014 года ў Ганьсу. У 2010 годзе ўспышка чумы была ў Перу, з больш чым 30 тых, хто захварэў у чацвярых была лёгачная форма. Падчас ўспышкі 2017 года на Мадагаскары захварэлі 2348 чалавек, з якіх у 1791 была лёгачная чума.
Паводле Pro Science