«Мама на вачах у таты памерла ад страты крыві»

Страшэнная гісторыя страшэннай вайны ў сям'і з Марыупаля.

Аксана Глушчанка ў сваім фэйсбуку падзялілася гэтай жудаснай гісторыяй, якая здарылася ў яе сям’і. Мама і тата ішлі па беразе мора па гуманітарную дапамогу і спрабавалі знайсці месца, дзе можна звязацца з намі. Тата ішоў ззаду. 10.00 раніцы. Адбыўся выбух.Мама наступіла на міну. Тату адкінула выбухнай хваляй. Удар прыйшоўся на грудзі. Доўга балела яшчэ потым грудная клетка. Стала рэзка дрэнна відаць. Правае вока пацярпела мацней. З грудзей ад выбуху сарвала ланцужок з крыжыкам. Калі ачомаўся, падбег да мамы. Яе ног не было цалкам. Іх адарвала. Яна папрасіла яго яе пасадзіць. Пасадзіў. Спакойна сказала яму, што ёй горача. Тата зняў ёй верхнюю вопратку. Папрасіла піць. Тата даў ёй вады, яна праглынула першы глыток, другі ўжо не змагла.
10.08 мама на вачах у таты памерла ад страты крыві. Тата гэтыя апошнія 8 хвілін яе жыцця цалаваў яе і размаўляў з ёй. Падняць яе і несці дадому не было моцы. За гэты месяц быў знясілены пастаяннымі бамбёжкамі, сядзеннем у склепе, адсутнасцю нармальнага харчавання. Напярэдадні, у двор трапіла фосфарная бомба і ад выбуху тату кантузіла. Мама ўвесь месяц, сядзела ў склепе з Бібліяй у руках і малілася. Тата пайшоў дадому за тачкай і вярнуўшыся, пагрузіў маму і цэлы дзень да вечара вёз яе дадому па пяску, што правальваўся. У 2 ночы цела мамы было дома. Больш не было куды цягнуць час. Тата знайшоў у двары шчыльны цэлафан, закруціў цела, пагрузіў на тачку. Ніхто з суседзяў не пагадзіўся дапамагчы хаваць, бо ішлі вельмі моцныя баі на вуліцы.
Тата сказаў, што страху не было ў яго зусім, і такога жаху, што адбывалася ў іх, не паказваюць нават у фільмах. Ён падышоў да першага танка пад абстрэламі і пачаў прасіць, каб яго прапусцілі пахаваць жонку. Ваенны даў адмашку. Далі яму праехаць. Прыехаў з мамай пагружанай на тачку на могілкі. Усе магілы былі вывернуты ад выбухаў. Ён цягнуў ужо пакет з мамай па зямлі. Каля магілы мамінага таты пачаў капаць яму. У яго пачалі страляць. Ён крычаў у адказ, каб цэліліся лепш. Вырыў яму. Закапаў. Тату 72 гады. Зараз кожны дзень ходзіць да мамы на магілу і носіць свежыя кветкі з агарода. Дома размаўляе з яе партрэтам. Вельмі сумуе. Увесь час у яго перад вачыма стаіць гэты малюнак таго, што адбываецца з мамай. Перастаў спаць начамі. Увесь час расказвае нам гэтую гісторыю па тэлефоне. На днях, калі расказваў, расплакаўся. Я ўпершыню чула, як тата плача. Тата застаецца на дадзены момант у Марыупалі. Выязджаць не жадае. У яго там улюбёныя 3 сабакі і 4 каты. Якія ўвесь час у бамбёжкі спускаліся па лесвіцы ў склеп і сядзелі з імі там. Я па гэтых сходах ледзь спускалася, а-то здаровыя сабакі...
Там 4 месяцы няма вады, газу, сувязі, святла… Сувязь змаглі яму арганізаваць з вялізнымі намаганнямі. У яго аднаго на вуліцы ёсць сувязь. Сувязь жахлівая. Дрэнна чуваць і бывае, па некалькі дзён не можам датэлефанавацца. Калі мае зносіны з намі, яму становіцца лягчэй. Моцнае пачуццё віны ў таты, што не збярог маму. Там зараз проста каменны век нейкі. Кажа, што на макароны ўжо не можа глядзець. Гуманітарку даюць рэдка і мала. Тату даводзіцца па такой спякоце гатаваць ежу на вогнішчы. У яго ўзросце гэта ўсё складана і пры гэтым, усё хутка скісае. Каты і сабакі моцна схуднелі. Брудныя. Тата вельмі любіць чытаць. І начамі без сну, зараз чытае дзякуючы таму, што добрыя людзі прывезлі яму свечкі. Ёсць яшчэ адзін жудасны момант, які зрабіла ў дадзенай сітуацыі мая родная сястра, якая жыве ў Расіі. Але, пра гэта пакуль у мяне моц расказваць няма. Чатыры месяцы бяссілля і жаху для мяне і маёй сям'і не прайшлі бясследна. Маё здароўе зараз патрабуе аднаўлення….
Маму звалі Алена Васільеўна. Маме было 68 год. 30 гадоў бесперапыннага стажу працы настаўнікам у школе. Выгадавалі з татам нас траіх дзяцей.