Журналісту адмовілі ў магчымасці наведаць папраўчыя ўстановы, ЛПП і СІЗА Віцебшчыны
Больш за дзясятак заяаў у папраўчыя ўстановы, ЛПП і СІЗА Віцебскай вобласці адправіў сябра ГА "БАЖ", незалежны журналіст і праваабаронца Леанід Свецік. Ён прасіў даць яму магчымасць наведаць згаданыя ўстановы, каб падрыхтаваць артыкулы аб умовах жыцця і побыту асобаў, якія там утрымліваюцца. І ніводная заява задаволеная не была.
Усе адказы, атрыманыя Свецікам, практычна аднолькавыя. Розныя ў іх толькі назвы ўстановаў, з якіх прыйшлі лісты з падобнага зместу: “Асвятленнем дзейнасці папраўчых устаноў у крымінальна-выканаўчай сістэме займаюцца ведамасныя перыядычныя выданні — газеты “На страже” і “Трудовой путь”, якія ў поўнай меры адлюстроўваюць стан побыту і ўмоваў утрымання”.
Кіраўніцтва ўстановаў лічаць, што гэтага дастаткова, і таму ў кожным допісе пазначана: “Уцяперашні час адміністрацыя не бачыць неабходнасці дадатковага асвятлення дзейнасці ўстановы ў іншых перыядычных выданнях".
Адрозніваўся ад астатніх хіба адзіны адказ: начальнік папраўчай калоніі № 8 (г. Орша) паведаміў журналісту, што ягоны зварот дасланы ва ўпраўленне Дэпартаменту выканання пакаранняў МУС Рэспублікі Беларусь па Віцебскай вобласці — для ўзгаднення і прыняцця канчатковага рашэння. І ўжо адтуль журналіст і праваабаронца атрымаў стандартны адказ пра тое, што два ведамасныя выданні вычарпальна поўна і ўсебакова апісваюць жыццё утрыманцаў папраўчых установаў, ЛПП і СІЗА.
“Атрымліваецца, што грамадзяне Беларусі мусяць чытаць выключна ведамасную прэсу, каб даведацца пра жыццё людзей па той бок калючага дроту, — кажа Леанід Свецік. — І што інфармацыі там цалкам дастаткова, больш — не трэба!”
Аднак ён звяртае ўвагу, што газета “На страже” — гэта друкаваны орган Міністэрства ўнутраных спраў Рэспублікі Беларусь . І рэдакцыйная палітыка выдання апісана наступным чынам: “У адпаведнасці з распараджэннямі міністра ўнутраных спраў у аснову асноў сваёй дзейнасці журналісты рэдакцыі ставяць стварэнне разнажанравых публікацыяў, якія адлюстроўваюць тэмы службовай і ўлікова-рэгістрацыйнай дысцыпліны, захавання асноватворных загадаў, папулярызацыі перадавога досведу, прафілактыкі розных відаў злачынстваў і правапарушэнняў".
То бок, гэтая газета перадусім заклікана пісаць пра жыццё і дзейнасць супрацоўнікаў міліцыі, і рэдакцыя не ставіць перад сабой задачаў асвятляць умовы жыцця асуджаных або утрыманцаў ЛПП ці СІЗА.
Другая згаданая газета, "Трудовой путь" выдаецца непасрэдна самім Дэпартаментам выканання пакаранняў. І яе "мэтавая аўдыторыя" — гэта не шырокая беларуская грамадскасць, якая збольшага і не ведае пра існавання гэтага выдання, а найперш тыя, хто якраз і знаходзіцца за кратамі. Сайт "Віцебская вясна" цытуе допіс журналіста Андрэя Пачобута, які правёў некалькі месяцаў у СІЗА і апісаў у лісце на волю свае ўражанні: "Толькі ў турме даведаўся, што ў зняволеных ёсць свая газета. Традыцыйна ўвесь нумар забіты падзячнымі лістамі "зэкаў", у якіх яны нястрымна хваляць турэмных начальнікаў і падначальнікаў за тое, што наставілі іх на праўдзівы шлях, адкрылі вочы і г.д. і да т.п. Адным словам, звычайная бальшавіцкая перакоўка. І кошт гэтай перакоўкі таксама вядомы — умоўна-датэрміновае вызваленне (УДВ)".
У шырокім распаўсюдзе — прыкладам, праз шапікі "Белсаюздруку", гэтай газеты, якая выдаецца два разы на месяц, няма. Няма ў выдання і інтэрнэт-сайта. З артыкуламі газеты "На страже" ахвотныя могуць пазнаёміцца праз афіцыйны сайт Міністэрства ўнутраных справаў, распаўсюджваецца яна і па падпісцы.
Для Леаніда Свеціка так і засталося незразумелым, чаму адміністрацыі папраўчыя ўстановаў, ЛПП і СІЗА Віцебскай вобласці лічаць дастатковым асвятленне дзейнасці сваіх структур толькі ў гэтых двух выданнях. Тым болей у цяперашніх умовах, калі на дзяржаўным узроўні абвешчана барацьба з дармаедствам, п'янствам, наркаманіяй, не кажучы ўжо пра злачыннасць. І калі журналісцкія матэрыялы пра тых, каго прыцягнулі да адказнасці за парушэнні заканадаўства, маглі б адыграць значную ролю ў прафілактыцы заганных праяваў у грамадстве.