Забойства брата Кім Чэн Ына. Чым яно пагражае Пхеньяну

Для большасці назіральнікаў гібель Кім Чэн Нама стала яшчэ адной дэманстрацыяй той дэманічна ірацыянальнай сутнасці, якая нібыта ўласцівая Пхеньяну. А значыць, і яшчэ адным апраўданьнем магчымых жорсткіх сілавых мер, якія варта супраць яго распачаць.

Забойства Кім Чэн Нама вынік былых гарэмных жарсцяў і асабістых амбіцый — павялічыла верагоднасць вайны на Карэйскім паўвостраве.
Такім чынам, здарылася тое, што, хутчэй за ўсё, павінна было здарыцца: Кім Чэн Нам, старэйшы сын нябожчыка паўночнакарэйскага спадчыннага кіраўніка Кім Чэн Іра, быў атручаны невядомымі ў ходзе дзёрзкай атакі ў малайзійскім аэрапорце.
Асобы забойцаў — па першых паведамленнях, імі былі дзве жанчыны — не выяўленыя, але ў здарэнні для спецыялістаў па Карэі няма нічога ні дзіўнага, ні нечаканага. Ужо некалькі гадоў за Кім Чэн Намам ішло сапраўдная паляванне, і гэты замах быў зусім не першым. Мала хто сумняецца ў тым, што за гэтай спробай, як і за папярэднімі, не гэтак ўдалымі (таксама распачатымі ў трэціх краінах), стаяў брат нябожчыка, цяперашні спадчынны кіраўнік КНДР Кім Чэн Ын.
Забіты ў малайзійскім аэрапорце Кім Чэн Нам стаў ахвярай старога сямейнага канфлікту: непрыязнасць паміж братамі, якія былі народжаныя двума рознымі сяброўкамі Кім Чэн Іра і не без падставаў калісьці ўспрымаліся як два галоўных суперніка ў барацьбе за тытул спадчынніка, заўсёды была адным з важных фактараў ў паўночнакарэйскай палацавай палітыцы. Вытокі гэтай нянавісці ўзыходзяць да той непрыязнасці, якую сілкавалі адна да адной даўно памерлыя суперніцы, маці абодвух прынцаў, — цалкам звычайная для гарэма сітуацыя, якая паўтаралася ў сусветнай гісторыі безліч разоў. Можна меркаваць, што ў апошнія гады дадатковае раздражненне больш ўдачлівага брата выклікала і схільнасць Кім Чэн Нама да кантактаў з замежнай прэсай, прадстаўнікам якой ён часам занадта шмат казаў пра сямейныя і палітычныя справы.
Да канца 1990-х гадоў Кім Чэн Нам пацярпеў паразу ва ўнутрыпалітычнай барацьбе і апынуўся ў напаўдабравольным выгнанні — вялікую частку часу ён праводзіў у Макао і Кітаі. Няясна, ці былі ў яго наогул шанцы на поспех: нельга выключаць і таго, што ён выйшаў з барацьбы за ўладу цалкам свядома, па ўласнай ініцыятыве адмовіўшыся ад патэнцыйна небяспечнай і няўдзячнай пасады вышэйшага кіраўніка краіны-ізгоя і упадабаўшя палітычным страсцям камфартабельнае жыццё ў выгнанні. Аднак цяпер стала ясна, што гэтае рашэнне яму не дапамагло, і не факт, што яго сумны лёс не падзеліць яго сям'я, дакладней, яго дзеці, якія таксама цяпер знаходзяцца за мяжой.
Аднак, пашкадаваўшы нябожчыка Кім Чэн Нама — па-чалавечы, ці ледзь не самага прыемнага з клана Кімаў, — мы павінны задумацца пра тое, якое ўздзеянне гэты эпізод акажа на будучыню Карэі. На жаль, замах на Кім Чэн Нама адбыўся ў самы палітычна недарэчны момант і можа прывесці да сумных наступстваў, пра якія яго арганізатары, хутчэй за ўсё, і не задумваліся, паглынутыя выкананнем адказнага задання і жаданнем парадаваць дзеючага правадыра.
У апошні час поспехі паўночнакарэйскіх інжынераў пакідаюць мала падстаў для сумненняў у тым, што ў бліжэйшы час у КНДР будзе створана міжкантынентальная ракета, здольная паражаць мэты на тэрыторыі ЗША. У гэтых умовах адміністрацыя Трампа сур'ёзна задумалася аб нанясенні папераджальнага ўдару па аб'ектах паўночнакарэйскага ракетна-ядзернага комплексу. Падобныя размовы ідуць цяпер у Вашынгтоне вельмі актыўна, і галоўным апраўданнем для такой аперацыі служыць заява, што паўночнакарэйскае кіраўніцтва па сутнасці сваёй ірацыянальна, а «ядзерную зброю нельга пакідаць у руках вар'ятаў».
На жаль, забойства Кім Чэн Нама, ды яшчэ і праведзенае па ўсіх канонах дэтэктыўнага жанру (атака атручанымі іголкамі ў аэрапорце), істотна аслабляе пазіцыі тых, хто лічыць паўночнакарэйскі рэжым рацыянальным. Сапраўды, Кім Чэн Нам даўно адышоў ад актыўнай палітыкі, не меў асаблівага ўплыву ў Пхеньяне і не ўяўляў рэальнай пагрозы Кім Чэн Ыну, які, самае вялікае, мог адчуваць толькі лёгкі эмацыйны дыскамфорт ад крытычных заўваг свайго збеглага брата.
Праўда, нямалую насцярожанасць ў паўночнакарэйскага кіраўніцтва маглі выклікаць цесныя сувязі Кім Чэн Нама з Пекінам: бо кітайскія ўлады фактычна далі яму прытулак і забяспечвалі яго бяспеку, паколькі ён знаходзіўся ў Кітаі. Кітайскія разлікі ў дадзеным выпадку зразумелыя: заўсёды карысна мець у сябе збеглага прынца з суседняга каралеўства. Зразумелая і выкліканая гэтай пазіцыяй Кітая занепакоенасць паўночнакарэйскіх уладаў, якія ніколі не ўспрымалі Пекін як шчыра сяброўскую сілу. Аднак для большасці назіральнікаў забойства Кім Чэн Нама выглядае цалкам ірацыянальным і яшчэ раз пацвярджае, што ірацыянальным і, такім чынам, небяспечным з'яўляецца ўвесь Пхеньянскі рэжым.
Пасля гэтага інцыдэнту тым, хто выступае супраць планаў прэвентыўнага ўдару, стане куды складаней абгрунтоўваць сваю пазіцыю. Можна, вядома, сказаць, што асабістая непрыязнасць Кім Чэн Ына ці ледзь распаўсюджваецца на цэлыя краіны і, значыць, наўрад ці зможа стаць падставай для несправакаванага ядзернага нападу з боку КНДР.
Аднак у новых умовах пераканаўчасць гэтых аргументаў (хутчэй за ўсё, дарэчы, цалкам справядлівых) пакідае жадаць лепшага. Для большасці назіральнікаў гібель Кім Чэн Нама стала яшчэ адной дэманстрацыяй той дэманічна ірацыянальнай сутнасці, якая нібыта ўласцівая Пхеньяну, і, значыць, апраўданнем магчымых жорсткіх сілавых мер, якія варта супраць яго распачаць. Забойства Кім Чэн Нама — вынік былых гарэмных жарсцяў і асабістых амбіцый — павялічыў верагоднасць вайны на Карэйскім паўвостраве.
Паводле carnegie.ru