«Магчыма, сведкі стабільнасці пачалі сумнявацца ў тым, які цар у іх сапраўдны»
Тэлеграм-канал «Лісты да дачкі» ў чарговы раз нагадвае, што «маўчанне — золата». А ў выпадку беларускіх уладаў, гэта не толькі золата, але і пытанне выжывання. Тым больш, што іх меркавання зусім ніхто не пытаўся.
Па-першае, даруй — я цябе мінулы раз увёў у зман. Таму што сам падмануўся. Думаў, што беларускі дэфолт наступіць у жніўні, а ён, бачыш, ужо наступіў. Вінаваты. Але, з іншага боку, практычнага значэння тэрміны наступлення гэтага дэфолту ўсё роўна не маюць.
Сёй-той учора распавёў расійскаму міністру замежных спраў аб тым, што Расія не збіраецца інкарпараваць Беларусь. Як канкрэтна і ў якія тэрміны не збіраецца ён, праўда, не патлумачыў. Напэўна, таму што самога ніхто не праінфармаваў. Але ўсё роўна. Трошкі дзіўна распавядаць расійскаму міністру аб тым, чаго не збіраюцца рабіць расійскія ўлады. Асабліва, калі цябе аб гэтым усё роўна ніхто не пытаецца.
Хоць, магчыма, гэта проста сведкі стабільнасці пачалі сумнявацца ў тым, які цар у іх сапраўдны. Таму што калі цар сапраўдны, то чужыя ваенныя самалёты ў яго без дазволу не лётаюць. А чые самалёты лётаюць — той і сапраўдны. Так што для пацвярджэння свайго паўнаўладнага статусу, сёй-той учора прызнаўся, што расійскія самалёты над яго тэрыторыяй лёталі з яго поўнай згоды.
Вось трэба сказаць, што неяк для гэтага прызнання не самы ўдалы быў абраны момант. Саміт NATO афіцыйна і, здаецца, канчаткова зафіксаваў, што нават самыя цярплівыя заходнія партнёры расчараваліся ў ідэі захавання твару расійскай улады. Гэта значыць, яны расчараваліся, як я падазраю, раней, калі Расія пачала сваю адмысловую газавую аперацыю па ўтаймаванні Еўропы. Таму што крыху трываць гэты твар яшчэ можна было за яго танны газ. А калі газу ўсё роўна няма, то навошта яго трываць? Цяпер саміт NATO аформіў расчараванне самым абразлівым чынам. Хоць наступствы расчаравання, у выглядзе паскарэння паставак зброі, пачалі паступаць ва ўкраінскае войска раней.
І, вядома, было не вельмі дарэчы ў такіх умовах было нагадваць пра свой статус агрэсіўнага саўдзельніка. Аб гэтым статусе і так усе памятаюць, але навошта лішні раз прыцягваць да сябе ўвагу? Увядзеннем бязвізавага рэжыму для польскіх грамадзян перамены такога статусу не даб'ешся.
Але галоўная непрыемнасць для саюзнікаў, я думаю, заключаецца ў тым, што канкрэтны другі этап расійскай спецыяльнай аперацыі пачаў, здаецца, разварот у напрамку плана. Ну, таго плана, без якога ў спецыяльнай аперацыі ніводная «Масква» не патоне.
Ты ведаеш, што я нічога не разумею ў сучасных ваенных стратэгіях і тактыках. Але мне кідаецца ў вочы, што пакуль спецаперацыя білася галавой аб Севераданецк, украінская армія падцягнула сабе трохі цяжкіх узбраенняў і ракетных сістэм. А, як вядома, ракетнымі сістэмамі і добрым словам можна дамагчыся значна большага, чым проста добрым словам. З імі нават ад Расіі можна дамагчыся жэстаў добрай волі.
У ранейшыя часы, калі арміі раптам здаралася правесці альтэрнатыўнае наступленне, то гэта называлася тактычнай перагрупоўкай войскаў. У крайнім выпадку, адыходам на загадзя падрыхтаваныя пазіцыі. А цяпер, мабыць, будзе называцца жэстам добрай волі. Спачатку ад Кіева жэстыкулявалі так, што танкі гублялі, цяпер ад выспы Змяіны. Вось, напэўна, наступным пунктам можна будзе выявіць што-небудзь добраахвотнае з Херсона ў напрамку Крыма. Пакуль яшчэ засталіся масты, па якіх можна праводзіць стратэгічную дээскалацыю.
Ды і беларускім уладам трэба не глыбіню інтэграцыі ў саюзніка вымяраць, а турбавацца, як бы і ім не прыйшлося здзяйсняць жэсты добрай волі прымусовага характару.