«Хто цяпер сапраўдны гарант яго красаўцам — гэта вельмі вялікае пытанне»
Аўтар тэлеграм-каналу «Лісты да дачкі» разважае пра «знак», які атрымаў адзін вандроўнік у Арабскіх Эміратах. Але заўважае, што гэты вандроўнік сам ліхаманкава сігналізуе ў бок калектыўнага Захаду. Бо гарант у сваім сённяшнім стане не вельмі можа нешта гарантаваць.
Нехта ўчора сказаў, што ён нездарма з'ездзіў у Арабскія Эміраты. Таму што камусьці ў Эміратах быў знак. А можа нават сігнал, што Еўропа без яго «не можа існаваць», таму Еўропа яму хутка адкрыецца.
І я вось трошкі не разумею, навошта дзеля гэтага сігналу трэба было ехаць у такую далеч. Сёй-той раней атрымліваў такія сігналы, наогул не выходзячы з пакоя. Збіраў вакол сябе прадстаўнікоў калектыўнага Захаду, і яны яму сігналілі пра яго сусветнае значэнне.
І вось я асабіста не бачу ніякай прынцыповай розніцы паміж уяўнымі сігналамі, які сёй-той атрымліваў, не выходзячы з пакоя, і тымі, якія ён прывёз з Эміратаў. Але не мы выбіраем свае сігналы. Гэта сігналы нас выбіраюць. Тым больш калі па эмірацкай спякоце без шапкі, у такім немаладым ужо ўзросце…
Асабліва, калі вельмі хочацца, каб Еўропа паслала які-небудзь знак. Таму што ў кагосьці ёсць, вядома, старэйшы саюзнік, але заставацца з гэтым саюзнікам сам-насам чым далей, тым страшней.
Але адкрыта пра гэта сёй-той сказаць не можа. Дый няма каму. Прадстаўнікам калектыўнага Захаду, якія знаходзяцца з ім у адным пакоі казаць усё роўна бескарысна. Сёй-той ужо спрабаваў. І не раз. Яны толькі галавой ківаюць і з усім згаджаюцца.
Таму сёй-той пачаў пасылаць у Еўропу сваіх галубоў міру. Былых палітзэкаў і палітолагаў з нявызначаным працаўладкаваннем. Учора адзін апублікаваў сваё фота на прыступках французскага Міністэрства абароны і напісаў, што ў яго там былі справы. Паслаў, як гаворыцца сігнал, што глыбока ў глыбіні ідуць глыбінныя працэсы.
І мяркуючы па артыкуле, які напісаў іншы голуб міру, сігнал, які яны вязуць з сабой, палягае ў тым, што беларускі суверэнітэт знаходзіцца пад пагрозай. Што сёй-той яго адзіны гарант. Што калі Еўропа перад кім-небудзь не адкрыецца, то найбліжэйшы саюзнік камусьці нічога ад суверэнітэту не пакіне.
Я не буду табе зараз казаць пра тое, што гэтую булачку, пра пагрозу суверэнітэту, яны спрабуюць скарміць Еўропе ўжо не першы раз. Не буду ўспамінаць, праз каго канкрэтна беларускі суверэнітэт аказаўся ў такім пагрозлівым становішчы. Хоць на гэтую тэму можна шмат усяго ўспомніць.
У мяне ёсць меркаванні больш практычнай уласцівасці. Не «хто вінаваты», а «хто можа з гэтым нешта зрабіць». Я зусім не сумняваюся, што гаранту суверэнітэту застацца без суверэнітэту было б непрыемна. Я сумняваюся, што ён у сваім цяперашнім стане можа што-небудзь гарантаваць. Вось кім ён будзе гарантаваць, калі суверэнітэту спатрэбяцца раптоўныя гарантыі?
У яго ГУБАЗіКаў у кабінетах вісяць партрэты Пуціна. Яго генералы хочуць сабе саюзную інтэграцыю, каб красці не горш за генералаў расійскай арміі. І хто цяпер сапраўдны гарант яго красаўцам — гэта вельмі вялікае пытанне. Калі давядзецца выбіраць паміж лаяльнасцю беларускаму гаранту або Пуціну, я амаль не сумняваюся каго яны выберуць.
Сведкі стабільнасці вунь з дармаедкай Бондаравай не ў стане справіцца. Куды ім нешта гарантаваць супраць Пуціна.
І гэта ж не толькі я разумею пра бягучыя магчымасці мінулага гаранта. Яны ж на сваім калектыўным Захадзе не такія тупыя, як сёй-той запомніў з гумарыста Задорнава.
Таму, замест таго каб рассылаць сваіх галубоў па Еўропах, гаранту трэба спачатку даказаць, што ён у прынцыпе ў стане што-небудзь гарантаваць. Вызваліць закладнікаў у таварных колькасцях. Перастаць набіраць новых. ГУБАЗіК засунуць куды падалей, пакуль ГУБАЗіК не засунуў яго самога дзеля новага гаспадара.
І тады, можа быць, знайшліся б жадаючыя абмеркаваць з гарантам яго будучыя гарантыі. Хоць, вядома, беларускаму суверэнітэту без гаранта было б значна спакайней.