Вялікая памылка Трампа ва Украіне

Адмова ад падтрымкі Украіны — промах адміністрацыі Трампа, які здольны негатыўна паўплываць і на дзяржаву Ізраіль, піша вядомы ізраільскі спецыяліст па міжнародных адносінах, супрацоўнік Інстытута нацыянальнай бяспекі і эксперт па амерыканскай гісторыі Сагі Бармак у артыкуле, тэкст якога ў перакладзе на рускую апублікаваў ваенны аналітык Ігаль Левін.

Першыя тыдні прэзідэнцтва Дональда Трампа прыносяць адчувальныя перамены. Будзь то сітуацыя на паўднёвай мяжы, барацьба з ідэалогіяй "воук" у федэральных структурах або падтрымка Ізраіля ў супрацьстаянні з ХАМАС — відавочна, што прэзідэнт катэгарычна настроены вырашаць праблемы і праводзіць кансерватыўную палітыку.

Аднак не ўсе крокі новага прэзідэнта выклікаюць аптымізм. Трывожным і небяспечным з'яўляецца яго дэманстратыўна прахалоднае стаўленне да Украіны і яе прэзідэнта Уладзіміра Зяленскага, а таксама намер патрабаваць ад Украіны значных саступак для супакойвання Расіі.

Пакуль невядома, як Трамп плануе завяршыць расейска-ўкраінскі канфлікт і ці ўдасца яму гэта. Магчыма, рашэнні, якія рыхтуюцца, стануць не такімі цяжкімі для Украіны. Цалкам верагодна, што Трамп толькі "зандуе глебу" і імкнецца аказаць ціск на еўрапейскія краіны, каб тыя павялічылі свой уклад у падтрымку Украіны. Магчыма, ён спрабуе заваяваць давер Пуціна для наступнага гандлю. Аднак таксама верагодна, што Трамп будзе імкнуцца да супакаення Пуціна, скароціць дапамогу Украіне і выведзе ЗША з гэтага ўсходнееўрапейскага канфлікту.

Такі крок, хаця і адпавядае перадвыбарным абяцанням і адказвае ізаляцыянісцкім настроям прыхільнікаў руху MAGA, стане стратэгічнай памылкай і небяспечным рашэннем.

Па-першае, адмова ад падтрымкі Украіны адправіць негатыўны сігнал усяму свету. Пасланне будзе недвухсэнсоўным: агрэсія можа быць выгаднай. Калі Расія можа беспакарана ўрывацца ва Украіну, што перашкодзіць Кітаю паглынуць Тайвань? Чаму іншыя моцныя дзяржавы не павінны дзейнічаць супраць слабейшых суседзяў? Калі гвалт аказваецца рэзультатыўным, краіны будуць звяртацца да яго часцей.

Па-другое, з маральнага пункту гледжання, адмова ад падтрымкі Украіны — гэта здрада. Адзіная "віна" Украіны —у самім факце яе існавання. Расія — агрэсіўная дзяржава, якая імкнецца пашырыць сферу свайго ўплыву за кошт больш слабых суседзяў. У Украіны няма тэрытарыяльных прэтэнзій да Расіі, яна не ўяўляе пагрозы і не ўрывалася на расійскую тэрыторыю. Адказнасць за кровапраліцце ў гэтай вайне ляжыць на тыране, які сядзіць у Крамлі.

Па-трэцяе, паміж Расіяй і ЗША няма каштоўнаснай агульнасці. ЗША — рэспубліка, якая абапіраецца на прынцыпы свабоднага самакіравання, рынкавай эканомікі, правоў чалавека і вяршэнства закона. Расія ж — аўтарытарная дзяржава з імперскімі амбіцыямі, традыцыйным антыамерыканізмам і поўнай пагардай да асабістай свабоды. Забойства Навальнага наглядна дэманструе сутнасць расійскага рэжыму. Унутраныя палітычныя рэпрэсіі непарыўна звязаныя са знешняй агрэсіяй.

Па-чацвёртае, паслабленне Расіі адпавядае інтарэсам не толькі Украіны, але і Еўропы, і асабліва Ізраіля. З ізраільскага пункту гледжання, Расія — дэструктыўны фактар ​​на Блізкім Усходзе, які адкрыта супрацоўнічае з Іранам. Калі Расія слабее, ворагі Ізраіля губляюць сілу. Ізраіль памыляецца, мяркуючы, што палітыка ЗША ў адносінах да Украіны нас не тычыцца.

"Амерыка перад усім" і "Амерыка сама па сабе" — гэта не адно і тое ж. Адміністрацыя ЗША мае права патрабаваць ад Украіны празрыстасці ў выкарыстанні дапамогі, а ад еўрапейцаў — больш значнага ўкладу. Але пакінуць Украіну сам-насам з Расіяй было б сур'ёзнай стратэгічнай памылкай і маральна непрымальным рашэннем.