Пётр Кузняцоў: Вада становіцца ўсё больш каламутнай

Аналітык Пётр Кузняцоў у сваім тэлеграм-канале падзяліўся рэфлексіяй наконт самых галоўных пытанняў, якія з'явіліся адносна Прыгожына і Беларусі.

Пётр Кузняцоў адзначае:

З нагоды мяцяжу Прыгожына ў сетцы шырока разышліся два пункты гледжання, якія асабіста мне здаюцца залішне надуманымі і ў прынцыпе нерэалістычнымі.

Першы — усё гэта было інсцэніроўкай і дамоўленасцю. Я думаю, што гэта немагчыма проста таму, што абодва бакі панеслі такія каласальныя іміджавыя страты, якія ніводны з іх сабе дазволіць не можа. Прытым гэты фактар можна было б яшчэ спісаць з рахункаў, калі б страты гэтыя былі непрадказальныя нечаканыя, але праблема ў тым, што ў сцэнары яны былі на 100% запраграмаваны. 

Сама спроба бунту ў ваюючай краіне настолькі дэвальвуе паняцце ўстойлівасці дзяржаўнасці гэтай краіны, настолькі б'е па іміджы Пуціна як канструктара сістэмы, якая дапускае падобнае, што пайсці на такое — гэта проста разменьваць свой палітычны капітал. Што ж да Прыгожына, то, зноў жа, калі яго выніковы адыход быў задуманы першапачаткова, то сотні тысяч рэакцый у выглядзе «клоўнаў» пад адпаведнымі паведамленнямі — зусім лагічны і прадказальны вынік. А гэта тая ж самая дэвальвацыя выявы і сімвалічнага капіталу.

Другі. Прыгожын у Беларусі — гэта пагроза новага нападу на Украіну з поўначы. Я думаю, тут можна яшчэ менш казаць. Далейшы лёс ПВК Вагнера абсалютна невыразны, але дакладна ясна тое, што напісана вышэй: Прыгожын свой аўтарытэт гэтай гісторыяй моцна папсаваў,  і, баюся, нават калі гэта ўсё было інсцэніроўкай, наўрад ці ў сённяшніх умовах здольны зноў перазапусціць гэты механізм.

Меркаванне аб тым, што мяцеж, няхай і няўдалы, ужо назаўжды змяніў палітычны расклад у рэгіёне, мне здаецца куды больш абгрунтаваным. Некаторы час усё яшчэ будзе ісці далей адносна спакойна, але рэальнасць такая, што абодва гульцы агалілі свае велізарныя слабасці — перад светам, сваім народам, а таксама, што немалаважна, сваім асяроддзем.

У іх абсалютна маскулінным асяроддзі, дзе ў пашане толькі сіла, гэта правал. Для абодвух. І наступствы яго ў поўнай меры стануць адчувальныя толькі з часам (дарэчы, не так і далёка).

Што ж гэта было і што будзе?

Было хутчэй за ўсё вось што. Прыгожын сапраўды хацеў прыбраць Шайгу, як свайго даўняга ворага. Мэта — умацаваць свае ўласныя пазіцыі ў іерархіі, павысіць уплыў у сілавым асяроддзі і міністэрстве абароны. Цяпер становіцца ясным, што ваяваць па-сапраўднаму ён наўрад ці быў гатовы: дзейнічаў нахрапам, «браў на понт».

Паралельна, хутчэй за ўсё, разлічваў на вялізную падтрымку з боку «нізоў» і сілавікоў. Аднак, апынуўшыся за 300 км ад Масквы, трэба было прымаць рашэнне: ці ісці да канца, ці здаваць назад. Ісці да канца не выходзіла: велізарнай падтрымкі не здарылася, «на понт» таксама не пракаціла. Атрымалася так, як атрымалася.

Лукашэнку, думаю, дапусцілі да гэтых перамоў толькі для таго, каб нічога Прыгожыну не абяцаў асабіста Пуцін альбо нехта з яго бліжэйшых паплечнікаў. Бо, думаю, ніхто гэтых абяцанняў выконваць не збіраецца.

Іншая размова, навошта гэтае шчасце патрэбна тут, у Беларусі? Беларусам не трэба ўвогуле. А вось Лукашэнку, можа, ён і патрэбен. Прыгожын шмат ведае, у яго ёсць досвед, грошы, сувязі ва ўсякіх краінах трыццаць трэцяга свету, якія традыцыйна цікавыя і Менску. Чаму б і не?

А яшчэ вельмі можа быць патрэбны ў тым выпадку, калі беларускі кіраўнік сур'ёзна задумаўся пра барацьбу за ўплыў на рэштках постсавецкай прасторы пасля палітычнага (ці нейкага іншага) скону Пуціна.

Вада ўсё каламутнейшая — адпаведныя патрэбны ў камандзе і рыбакі.