Пётр Кузняцоў: Ёсць вельмі вялікія сумневы, што сістэма дажыве і не разваліцца да 2025 года
Мала хто звярнуў увагу, што кіраўнік сістэмы сёння літаральна пакрокава прагаварыў сваё бачанне палітычнага календара. Затое на гэта звярнуў увагу аналітык Пётр Кузняцоў.
Пётр Кузняцоў
Даючы наказ Карпенку, ён (Лукашэнка. — НЧ) заўважыў, што пачынаецца "няпросты" перыяд (страшна падумаць, што нас чакае, калі "няпростыя часы" толькі яшчэ пачынаюцца), звязаны з некалькімі электаральнымі кампаніямі: рэферэндум, потым — "Адзіны дзень галасавання", у рамках якога будуць «абраныя» мясцовыя саветы і «палатка», і ўжо потым — прэзідэнцкія выбары (тыпу калі жыццё раней не прымусіць, але мы ж усё разумеем…).
Так, менавіта так, у такой паслядоўнасці. Што, відавочна, прадугледжвае, што на размовах аб датэрміновых прэзідэнцкіх выбарах пасля рэферэндуму варта паставіць крыж, або, як мінімум, паставіць такую перспектыву пад сумненне. Нягледзячы на тое, што яны неаднаразова анансаваліся менавіта як наступствы рэферэндуму яшчэ з 2020 года. Больш пытанне так не ставіцца, прынамсі, у парадку дня дзейнай улады.
У сувязі з гэтым, хочацца зрабіць пару "нататак на палях".
Па-першае, на сітуацыю ў Беларусі якасна гэта моцна не ўплывае. У сапраўдны момант сістэма перажыла шок, адышла і цалкам у стане правесці выбары так, як ёй захочацца.
Па-другое, мы можам рабіць выснову аб тым, што ўлада вырашылася на некаторыя канстытуцыйныя змены, у тым ліку, якія хаця б мінімальна ўскладняюць палітычную канструкцыю (вось жа, напрыклад, наконт Карпенкі было заяўлена, што яго яшчэ УНС будзе зацвярджаць), з захаваннем галоўнага прынцыпу кіравання, які існуе цяпер — ручнога. Гэта вельмі сур'ёзная рызыка, паколькі кіраваць сістэмамі ў ручным рэжыме доўга і эфектыўна немагчыма. У Беларусі нават вельмі простая прылада ледзь не развалілася ў 2020-м. А ў нашым выпадку, мяркуючы па ўсім, разлік на тое, што справяцца як мінімум да 2025 года (гэта прэзідэнцкія выбары, калі паводле календара). Ва ўмовах нарастаючага крызісу ёсць вельмі вялікія сумневы, што сістэма ў такім рэжыме да гэтай рысы проста дажыве і не разваліцца, як КПСС, пад ціскам нарастаючага грузу масавых "глюкаў".
Па-трэцяе, мы ў рэжыме анлайн назіраем прыкметы працягу непублічнай канфрантацыі з Расіяй. Транзіт пасля рэферэндуму — адно з чаканняў Крамля, як прынята лічыць — ужо ніхто не абяцае. Сёння ж мы даведаліся аб тым, што пагроза перакрываць газавы паток з Усходу на Захад паўтараецца, значыць, не была агаворкай (Крэмль рэагуе імгненна, дастаткова дыпламатычна, але і паслядоўна). І, галоўнае: калі беларускі кіраўнік не збіраецца сыходзіць да 2025, то і Пуціну (які яшчэ нічога не вырашыў, у той час, як у Расіі відавочна, няхай і «на ўсялякі выпадак», рыхтуюцца да магчымай палітычнай спецаперацыі па змене першай асобы) трэба або ў любым выпадку заставацца, або вырашаць праблему нейкім іншым спосабам. Бо паўтару тое, што казаў ужо неаднаразова: не сумняваюся ў тым, што расійскі кіраўнік не збіраецца сыходзіць з улады, пакідаючы пасля сябе ў «Саюзнай дзяржаве» спадчыну ў выглядзе дзейнага беларускага кіраўніцтва для свайго пераемніка.
Адстаўка Ярмошынай — гэта толькі прыкмета, індыкатар таго, што беларускія ўлады ладзяць палітычны марафон па ўласным сцэнары. Жанчына немаладая, яна можа і не пацягнуць — спатрэбілася замена на дыстанцыю, толькі і ўсяго.
Іншае пытанне — у тым, ці атрымаецца задуманае рэалізаваць. Ні на Захадзе, ні на Усходзе на гэтыя манеўры, як на патрэбныя і перспэктыўныя, не глядзяць. А ажыццяўляць іх прыйдзецца рукамі рыпучай сістэмы, з новымі, не абкатанымі элементамі і на ручным кіраванні.