«Яны пахнуць не табой, а моргам. Хоць не — на жэтоне засталіся твая кроў і шмат бруду»

Дзяўчына пачала весці дзённік пасля гібелі на вайне свайго хлопца.

Валанцёрка Ала Карпенка сустракалася з дэсантнікам Яўгенам Базылеўскім, які ваяваў пад Бахмутам. Яўген служыў у 79-й асобнай дэсантна-штурмавой брыгадзе з пачатку ўварвання расіян. У гарачых пунктах Украіны быў з 2015 года. Аднак увечары 13 снежня ён загінуў. Каб перажыць страту, дзяўчына пачала весці публічны дзённік у сацсетках з моманту, калі даведалася пра яго смерць, піша «Украінская праўда».

Дзяўчына ўспамінае, як падчас апошняга яго прыезду яны ўбачылі каля крамы ката, кошку і кацянят. Яўген назваў іх «маленькай сям'ёй», а тады дадаў, «як і мы».

«Заўтра Каляды. Але я правяду іх не з табой, бо нашу маленькую сям'ю разбурыў танкавы снарад, знявечыўшы тваё цела і забраўшы душу. У той дзень я памерла разам з табой», — піша Ала Карпенка.

«13 снежня я напісала, што вельмі хачу цябе абняць. Ты сказаў, што таксама, але спачатку павінен збегаць у душ. Вайна, усе справы, душа няма, толькі вільготныя сурвэткі. Ты ўжо не ўбачыў тое паведамленне, але я напісала, што люблю цябе нават смярдзючым і нямытым.

Такім цябе я сёння і ўбачу — так, брудным і знявечаным. Але я цябе і так люблю.

Папрашу санітараў, каб прывялі цябе ў парадак — памылі, забальзамавалі і пераапранулі ў новенькае. Таму што іншыя, акрамя пабрацімаў, не маюць права бачыць такім уразлівым. І такім прыгожым я павязу цябе ў твой родны Кіеў, да родных», — распавядае дзяўчына.

Камандзір роты бачыў, як забіла Яўгена, але Ала да апошняга моманту верыла, што ён памыляецца. «Кажуць, прыляцелі акурат у галаву, прабіла лёгкае і раздрабніла нагу. Як ты і казаў, кулі цябе не любяць. Затое асколкі і міны цябе пераследуюць. Кавалачак асколка з папярэдняга разу нашу на шыі. Аднак я не паверу ў тваю смерць, пакуль сама тое на свае вочы не ўбачу», — напісала дзяўчына, калі накіроўвалася на апазнанне.

На мяшку і на жэтоне была адна і тая ж лічба — 7793. Але выдалі асабістыя рэчы яе хлопца. Сярод іх — гадзіннік, тэлефон, жэтон-смяротнік.

«Яны пахнуць не табой, а моргам. Хоць не — на жэтоне засталася твая кроў і шмат бруду. Гэтак жа і на гадзінніку. Праўда, тут больш гразі. Гразі з Бахмуцкай зямлі, якую ты так дбайна абараняў.

Жэтон я забяру сабе на памяць пра цябе. І буду з гонарам яго насіць, каб ён (як і ты) мяне ахоўваў», — кажа дзяўчына.

У моргу яна зрабіла вельмі эмацыйнае фота, якое падпісала: «Я буду вечна трымаць цябе за руку, мой герой. І нават калі ты ўжо не з намі».

Да апошняй сустрэчы Ала рыхтавалася, нават пайшла ў салон. «Цяпер абавязкова трэба нафарбавацца — ты вельмі любіў мае размаляваныя чырвонай памадай вусны і намаляваныя стрэлкі. Толькі перад гэтым трэба абавязкова накласці маску — твар запух ад рыданняў. Хоць ты прымаў мяне любой», — успамінае дзяўчына загінулага воіна.

Але ўручылі берэт дэсантна-штурмавых войскаў і два сцягі: чырвона-чорны і сіне-жоўты. Развітанне адбылося ў Кіеве 21 снежня.
Сёння, калі вы збярэцеся за калядным сталом ці проста будзеце думаць пра сябе і свой нялёгкі лёс, хоць на хвілінку ўспомніце тых, хто ўжо ніколі не ўбачыць гэта неба.