«Я дазваляю сабе раскошу, адкрыта казаць тое, што думаю». Не працягнулі кантракт лекарам Станіславам Салаўём

Лекар-гінеколагу Станіславу Салаўю, аднаму з найлепшых спецыялістаў сваёй галіне, не працягнулі кантракт: «Звальненне дасведчанага лекара ў клініцы, дзе ёсць дэфіцыт спецыялістаў майго профілю, дзе практычна цалкам адсутнічаюць спецыялісты сярэдняга ўзросту... што ж, нічога новага, нам абы дзень прастаяць, ды ноч пратрымацца», — напісаў ён.

Станіслаў Салавей, які да 10 жніўня працуе ў 3-й клінічнай бальніцы Мінска, напісаў на сваёй старонцы ў Facebook пост, у якім развітваецца з калегамі і са сваёй улюбёнай працай. Станіслаў Салавей адзначыў, што працаваў добра і шмат, «практычна жывучы ў клініцы», якой прысвяціў мноства сваіх сіл, натхнення, любові. Але цяпер у яго паслугах патрэбы няма — «ну вы ж усё разумееце».

«Ну вось і ўсё, канец гульні…

5-гадовы перыяд маёй працы ў 3 ГКБ падыходзіць да канца, мне афіцыйна ўручана апавяшчэнне, што кантракт са мной падоўжаны не будзе і 10 жніўня мой  кантракт скончаны, сімвалічна — нічога не скажаш.

Наогул, калі накатвае, я пішу за адзін падыход, але гэты тэкст даецца мне цяжэй. Калі сеў яго пісаць, мой настрой у сувязі з ужо непазбежным сыходам з тройкі быў... яго проста не было! Адпаведна, такім жа і быў тэкст, змрочным, але з нязгаслай надзеяй.

Ці шкадую я? Шкадаваў, але цяпер — не. Звальняеце? Дык звальняйце!

Звальненне дасведчанага лекара ў клініцы, дзе ёсць дэфіцыт спецыялістаў майго профілю, дзе практычна цалкам адсутнічаюць спецыялісты сярэдняга ўзросту... што ж, нічога новага, нам абы дзень прастаяць, ды ноч пратрымацца.

А там як-небудзь усё само ўладзіцца, хто-небудзь прыйдзе працаваць, неяк прааперуем, неяк пацыент паправіцца... гэта ўсё глупства, часовыя праблемы, і яны хутка пройдуць…

Я ведаю адно: я не саромеюся сваіх рашэнняў, я не адводжу погляд і не пазбягаю сустрэч і размоў з некаторымі калегамі. Я дазваляю сабе раскошу, адкрыта казаць тое, што думаю.

Самае смешнае, што ўсе разумеюць, дый кажуць адкрыта, што маё «непадаўжэнне» не звязана з працай, што я добры лекар, ды я і сам гэта разумею. З вачэй далоў — з сэрца прэч, маё імя не павінна больш асацыявацца з «3-й гарадской клінічнай бальніцай імя Е. В. Клумава», каб не кідаць цень на клініку, якая патрапіла на Дошку гонару. Хоць да гэтага «дасягнення» я ўсё ж трохі прыклаў намаганні, працаваў я добра, часта на знос, практычна жывучы ў клініцы, але гэта хутка забываецца, калі «ну вы ж усё разумееце». Некаторыя калегі раяць пайсці «пагаварыць» — можа атрымаецца ўсё ўладзіць... А мне няма чаго ўладжваць, некалькі месяцаў таму непазбежны сыход з тройкі я чакаў, як чакаюць візіту да стаматолага: страшнавата і вельмі непрыемна, але ўсё роўна давядзецца… Цяпер сыход з тройкі — проста наступны крок. Калі ў маіх паслугах тройка не мае патрэбы, гэта іх права.

Я пасталеў у тройцы, я ўдзячны калектыву гэтай клінікі, у якой я развіваўся як лекар і чалавек…

Мае ідэалы застаюцца са мной, мая памяць застаецца са мной. Я памятаю, чаму не змог застацца дома ў той дзень, мой «першы дзень». Працаваць лекарам і быць абыякавым да чалавечага болю і пакут нельга, ну ці я проста так не магу! Я працягну працаваць у маёй любай краіне, хай і ў іншым месцы, але я працягну прыкладаць усе свае сілы і намаганні для дапамогі тым, хто ў гэтым мае патрэбу (гаворка тут і пра медыцыну), паспрабую быць побач з блізкімі, калі ім гэта будзе трэба, падтрымліваць сваіх у цяжкую хвіліну.

Я сыходжу з высока паднятай галавой!

Апошні год падарыў мне шмат новых сяброў, нават больш, я знайшоў вельмі шмат аднадумцаў, і гэта выдатна, мы сталі іншымі! Сталі лепшымі, смялейшымі, разумнейшымі і больш упэўненымі, а хутка станем і вельмі шчаслівымі, я веру, што гэта будзе вельмі хутка!

PS. Адзін добры чалавек сказаў выдатную фразу: «Я ці непапраўны аптыміст, або ідыёт». Гэту фразу можна дастасаваць і да мяне».