Пётр Кузняцоў: Развязка ўсё роўна будзе не такой, якой яе плануюць у Маскве

Аналітык і заснавальнік «Моцных навінаў» Пётр Кузняцоў у сваім тэлеграм-канале адзначае, што расійскае кіраўніцтва пасля 6 месяцаў вайны ва Украіне вядзе сябе надзвычай спакойна. Расія спадзяецца выйграць «вайну нерваў». Ці ўдасца?

Сёння ўсе пішуць пра тое, што Расія не дасягае сваіх мэтаў, што — угразла, што — не зможа перамагчы. Мне не хочацца гаварыць пра тое, пра што пісаў у першы дзень. Я магу прызнаць памылку ў тым, што яшчэ напярэдадні быў упэўнены — Масква не пойдзе на гэта. Але ўпэўненасць мая, зноў жа, будавалася выключна на разуменні, што перамагчы для Крамля ў падобнай кампаніі будзе немагчыма, і было вельмі цяжка выказаць здагадку, што гэтага не разумеюць самі рускія. Аказалася — не разумеюць. Затое сёння ўжо разумеюць амаль усе.

На фоне апошніх няўдач Крэмль вядзе сябе досыць спакойна. Ужо дакладна можна сказаць, што пасля першых некалькіх тыдняў баёў, калі стала зразумела, што бліцкрыгу не выйшла, маскоўскія спікеры нерваваліся істотна мацней. Цяпер усё выглядае так, што яны ўсвядомілі немагчымасць перамагчы ў агляднай будучыні — заходняя дакладная зброя звяла на нішто адзіны расійскі ваенны козыр у выглядзе значнай перавагі ў артылерыі. Аднак спакою Пуціну і ягонаму асяродку відавочна дадае факт, што ў Расіі не здарылася выбуху пратэсных настрояў і эканамічнага шоку. Непасрэднай пагрозы для сябе яны не адчуваюць, і спрабуюць гуляць удоўгую і на іншым узроўні.

Іншы ўзровень тут азначае, што супрацьстаянне ў гібрыдным выглядзе цяпер навязанае Захаду агулам. Гэта не гарачая вайна — такую Маскве не пацягнуць. Гэта — эканамічны шантаж. У свеце засуха — не толькі ў Еўропе, але і ў Кітаі, напрыклад. Вайна выклікала напружанне з пастаўкамі харчавання. На гэтым фоне Масква вядзе палітыку адкрытага энергетычнага ціску, правакуючы ў Еўропе рост коштаў на энерганосьбіты, інфляцыю і зніжэнне эканамічных паказчыкаў. А наперадзе — зіма.

Расія стаіць на парозе вялікага эканамічнага крызісу, які будзе выкліканы адкладзеным эфектам ад санкцый. Аднак у супрацьстаянні новага ўзроўню яна літаральна ідзе ва-банк, правакуючы газавай вайной эканамічныя праблемы і для Еўропы. Запас трываласці ЕС значна вышэйшы, чым РФ, і па выхадзе з зімы, якая будзе вельмі цяжкай для ўсіх, у Еўропы ёсць усе шанцы выявіць сябе ў крызісе, а ў Расіі — усе шанцы сутыкнуцца з калапсам. Аднак разлік Крамля ўсё роўна зразумелы.

Ён у тым, што заходняе грамадства, якое звыкла да дабрабыту, і заходнія палітыкі, залежныя ад настрояў гэтага грамадства, пад абрынулым на іх крызісам здрыгануцца хутчэй, чым вечна беднае, не вельмі дамагальнае і замбаванае расійскае насельніцтва, і расійскае кіраўніцтва, якое жыве ў адрыве ад насельніцтва. І, пацягнуўшы час, у пэўны момант можна дачакацца, што Захад, імкнучыся вырашыць свае праблемы, зноў загаворыць з Масквой, Украіна акажацца на перыферыі, яе «размяняюць», спыняць ёй дапамагаць зброяй і пагодзяцца на немагчымасць яе поўнай перамогі.

У гэтым праславуты «ва-банк» і складаецца: мы, маўляў, перацерпім, пераседзім, а ім-то там — абірацца і пераабірацца, на пытанні адказваць, праблемы расхлёбваць. Таму проста цяпер можна моцна і не нервавацца, і на поле бою не газаваць, тым больш, што ўсё роўна — няма чым: для пералому сітуацыі не хапае ні салдат, ні ракет, ні снарадаў. «Жалезная жопа» — чарговая варыяцыя.

Але ёсць у гэтых разліках адзін маленькі нюанс. «А ну, як не стане Фокс калоцца?», — падлоўліваў у свой час Гарбаты Шарапава пры апытанні з імпэтам. «А ну, як не здрыганецца Захад?», — можна спытаць цяпер. Зіма будзе цяжкая, але да яе, па-першае, трэба яшчэ дажыць — размовы пра неабходнасць наступальнай украінскай аперацыі яшчэ сёлета не сціхаюць. А дажыўшы, яе можна і банальна перажыць — і што тады? Чакаць наступнай?

Аб прагматычнасці і беспрынцыповасці Захаду пісаць і казаць любяць многія. Але нешта падказвае, што сёння — не той выпадак. І разлік, у чарговы раз, рызыкуе апынуцца няслушным. Так ці інакш, нават сёння на фоне эканамічных праблем заходняя цывілізацыя здае найсур'ёзны стрэс-тэст, не адмаўляючыся ад падтрымкі Украіны. І, думаю, да крайнасцяў даводзіць яны не будуць — развязка ўсё роўна будзе не такой, якой яе плануюць у Маскве.