Юлія Латыніна: Ракетныя ўдары па Кіеве — вайна за расійскі трон

Да гэтага часу імёны генералаў, камандуючых на вайне з Украінай, афіцыйна не агучваліся. Вайна была, а хто на ёй камандаваў, было невядома. Пуцін не хацеў, каб які-небудзь генерал дзяліў з ім гонар перамогі і набіраў аўтарытэт, які дазволіць яго падседзець. А цяпер вайну прайграюць — і прайграе яе генерал Суравікін.

Ракетныя ўдары па цэнтры Кіева і яшчэ па васьмі абласцях Украіны — гэта не толькі вынік злосці Пуціна і яго рэакцыя на падрыў Крымскага моста. Гэта яшчэ і вынік афіцыйнага прызначэння генерала арміі Сяргея Суравікіна камандуючым расійскімі войскамі ва Украіне. Генерал Суравікін адказваў за Марыупаль, і мы памятаем, як ён яго браў. Гэтак жа, як горад Алепа, штурмам якога ён камандаваў у Сірыі. Ён сцёр Алепа з твару зямлі ў Сірыі — і гэтак жа сцёр Марыупаль, піша Юлія Латыніна ў «Новая газета. Еўропа».

Розніца ў тым, што, калі ён сціраў з твару зямлі Марыупаль, расійская авіяцыя магла спакойна бамбіць тэатры, школы і радзільні. А цяпер авіяцыйную бомбу ФАБ кідаць ужо нельга — працуе СПА. Даводзіцца цкаваць ракетамі.

«Ракетная атака ішла ў дзве хвалі, — кажа вайсковы эксперт Раман Світан, лётчык ВСУ і палкоўнік запасу. — Першая хваля біла загадзя па грамадзянскіх аб'ектах, другая, верагодна, мела на мэце абясточванне інфраструктуры ці ўдар па ваенных аб'ектах».

Галоўнае прызначэнне першай хвалі — насычэнне СПА. Ёсць, дапусцім, устаноўка С-300, і ў яе ёсць пэўная колькасць ракет. Яна страляе ўсе падчас першай атакі, а падчас другой хвалі, якая ідзе па пятах, перазарадзіцца не паспявае. Таму ўдары наносіліся менавіта па грамадзянскіх аб'ектах. Справа ў тым, што пры нанясенні ўдару па ваенных аб'ектах СПА яшчэ можа падумаць: перахопліваць ракету ці не. А калі ракета ляціць у шматпавярховік, варыянтаў няма — трэба перахопліваць.

Як лёгка зразумець, у першай хвалі ішлі супрацькарабельныя ракеты тыпу Х-22 з кругавым верагодным адхіленнем у 300 метраў, а ў другой — больш дакладныя «Калібры».

У гэтым сэнсе тактыка новага камандуючага пры першым набліжэнні — людаедская, але з цалкам пэўнай ваенна-тэрарыстычнай стратэгіяй.

Ракетны тэрор быў і раней адным з галоўных адказаў Пуціна на няўдачы на фронце, але лёгка заўважыць, што апошнім часам ён аслабеў па вельмі ўважлівай прычыне: дакладных ракет у Пуціна ўсё менш і менш. «Суравікін, мабыць, распячатаў недатыкальны запас (НЗ)», — кажа Світан. НЗ якраз можа быць распячатаны воляй вялікага начальніка.

Так Суравікін паказвае начальству сваю рашучасць. Вось, маўляў, мяне прызначылі — і я ваюю. «Гэта яго візітная картка», — заключае Раман Світан. Суравікін б'е, каб спадабацца Пуціну.

Аднак ёсць у гэтай гісторыі яшчэ адна недаацэненая дэталь.

Да гэтага часу імёны генералаў, камандуючых на вайне з Украінай, афіцыйна не агучваліся. Вайна была, а хто на ёй камандаваў, было невядома. Пуцін не хацеў, каб які-небудзь генерал дзяліў з ім гонар перамогі і набіраў аўтарытэт, які дазволіць яго падседзець.

Адны крыніцы сцвярджалі, што камандуючым з'яўляўся генерал Аляксандр Дворнікаў, іншыя называлі Генадзя Жыдко. Аднак Леанід Неўзлін, былы акцыянер ЮКАСа, з самага пачатку сцвярджаў, што ўсёй аперацыяй камандуе менавіта Сяргей Суравікін (ці, ва ўсякім выпадку, з'яўляецца адным з яе галоўных распрацоўшчыкаў), і менавіта яго Неўзлін апошнім часам называў у якасці гіпатэтычнага чальца вайсковай хунты, якая можа змяніць Пуціна.

У гэтай сітуацыі публічнае прызначэнне генерала Суравікіна выглядае яшчэ і вельмі важным ходам у апаратнай вайне, і ход гэты — зусім не на карысць Суравікіна. Пуцін трымаў начальнікаў у гэтай вайне ананімнымі, каб яны не спаборнічалі з ім у пазнавальнасці. Цяпер ён прызначае казла адпушчэння. Калі б вайна была пераможнай, яе б выйграў Пуцін. А цяпер вайну прайграюць — і прайграе яе генерал Суравікін.

Вось ён і стараецца.

І будзе старацца яшчэ больш.

Упершыню з пачатку вайны гэтыя ракетныя ўдары — не проста вынік нямоглай злосці. Не проста спосаб адцягнуць увагу z-патрыётаў ад зневажальных паражэнняў на фронце. Гэтыя ракетныя ўдары і грамадзянскія ўкраінскія трупы — гэта першыя ваенныя ўдары ва ўнутрырасійскай барацьбе за трон.