Беларусь, якая чакае. Красавіцкія прыгоды зімы (ФОТА)
Гэтую вандроўку мы не планавалі, але непрадказальны вір жыцця не пакінуў аніводнага шанца на канапны адпачынак. Пачатак красавіка сёлета атрымаўся багатым на нечаканасці, і мы, гледзячы ў вокны на моцныя завірухі, не маглі прапусціць гэткія выбрыкі надвор’я. Калі яшчэ давядзецца паглядзець на красавіцкія гурбы снегу? Паехалі!
Ад амаль дваццаціградуснай спёкі да моцнай працяглай завірухі прайшло менш за суткі — такіх сюрпрызаў мы не чакалі. Рыхтуючыся ў экспедыцыю, прыйшлося з праклёнамі зноў шукаць швэдар і зімовы абутак, балазе не далёка схаванымі ў шафе. І вось мы ўжо едзем за зімовымі краявідамі і снегам, якіх нам у адпаведны час так ніхто і не паказаў. Спідометр адлічваў дзясяткі кіламетраў, але за вокнамі машыны колькасць снегу раставала літаральна на вачах. Больш за тое, аблокі патроху разышліся і радасна заззяла сонца!
Дакладна стала зразумела, што тут снегу не бачылі ўжо вельмі даўно. Загадка толькі — ці то снег гэтай зімой-вясной такі дарагі, што яго на ўсю Беларусь не хапае, ці то Беларусь такая вялікая краіна і на ўсю яе снегу не назапасіш. Але жарты жартамі, а дзесьці снег дакладна павінен быць — навіны ды ціктокі хлусіць не могуць. Кіроўца ліха разварочвае машыну і мы хуценька едзем у зусім іншым кірунку. Я не ведаю, як такое можа быць, але праз хвілін дваццаць мы заехалі зусім у іншую Беларусь. Хмары, вецер, снег — усё так, як мы і чакалі!
Надвор’е паводзіць сябе як нявыхаванае капрызнае хлапчаня, якому ў краме не набылі цацку. Той істэрыць ды заходзіцца ў крыку, а гэтае моцным ветрам шпурляе снегам у твар, холадам забіраецца пад адзежу — карацей, стараецца паказаць сябе з найгоршага боку. Больш за пару хвілін заставацца на вуліцы вельмі складана, але ж ніхто і не казаў, што будзе лёгка. Фатограф толькі нешта бурчыць, што Беларусь — краіна слупоў, якія толькі перашкаджаюць нармальным людзям ягонай прафесіі. Але ж нават і са слупамі можна зрабіць добрыя фота.
Няспешна едзем па прасёлку, па баках лясы змяняюць палі і наадварот. Міма з грукатам праносяцца шматтонныя самазвалы ды з шолахам — легкавікі. Усе кудысьці спяшаюцца. Яшчэ пару дзён таму некаторыя ўжо сварыліся ў чэргах на шынамантажах, мяняючы зімовую гуму на летнюю. Хтосьці надзейна хаваў зімовае адзенне і выцягваў цішоткі з лёгкімі нагавіцамі, а самакатчыкі з раварыстамі навыперадкі ганялі па вуліцах і дварах. Але ж усяму свой час, усё належнае абавязкова адбудзецца.
Вось узяць гэтую вандроўку. Знайшлі, што хацелі, паздымалі і можна хуценька вяртацца ў цяпло. Але ж спяшацца не варта! Невялічкі перапынак на гарбату з бутэрбродамі пачаўся падчас моцнай завірухі звонку, а скончыўся праз дзясятак хвілін кардынальнымі зменамі ў надвор’і. Сонца ўпарта пачало прабіваць шлях праз шчыльныя сталёвыя аблокі, і адразу краявіды пачалі змяняцца на вясеннія. Можна працягваць падарожжа!
Канешне, не абышлося і без фотапалявання на братоў нашых меншых. Толькі вельмі зоркі чалавек можа на такой адлегласці заўважыць нешта жывое, гарланіць кіроўцу: «Да стой жа ты! Там жа ...» Адчуваеш сябе безнадзейна сляпым і маральна рыхтуешся да візіту да акуліста. Фатографы ёсць фатографы — і аленяў бачаць, і каршуна на слупе не прапусцяць.
Яшчэ колькі хвіліна-кіламетраў і ўжо нічога не нагадвае аб зімовых выбрыках красавіка. Ён вельмі хутка пачынае выпраўляцца і літаральна на вачах суцішыў вецер, прыбраў цяжкі шэры небасхіл, пакінуўшы толькі прыгожыя аблокі дзеля мастацкасці выгляду і нават неяк цяплей стала. Памятаеце параўнанне з капрызным дзіцём? Дык вось зараз гэта ўжо цудоўны хлопчык з прыстойнымі ўзорнымі паводзінамі!
А тым часам на небе нешта адбываецца, бо выявы змяняюцца амаль штохвілінна. Падобна на тое, што нечакана абудзіўшаяся зіма не вельмі хоча здавацца маладому красавіку — ягоным веснавым аблокам спрабуюць супрацьстаяць ужо знаёмыя нам шэрыя цяжкія хмары. Можам толькі сказаць, што гэта вельмі маляўніча.
Пабывалі мы сёння ў зіме, паспрабавалі сустрэць вясну — трэба і дадому збірацца. Мы ўжо падышлі да нашага аўтамабіля на ўскрайку вёскі, але нехта там наверсе вельмі падступна накіраваў развітальны позірк фатографа кудысьці ў бок. Кінуўшы «Я зараз!», ён хуценька паскакаў да нейкіх светлых плямаў на асфальце, да якіх было метраў 300. Рабіць няма чаго — хадзем таксама. Светлымі плямамі аказаліся мажныя гусі, якія спакойна адпачывалі ля дарогі пакуль не прыбег нейкі дзядзька і не пачаў вакол іх скакаць ды шчоўкаць сваёй таямнічай прыладай дзіўнага выгляду. А сапраўднай вішанькай на торціку сталі промні вечаровага сонца, якія вельмі ўпрыгожылі і без таго цудоўнае наваколле і яго гаспадароў. Няма чаго тут больш казаць — глядзіце самі!
Дзень выдаўся багатым на ўражанні, і мы ім вельмі задаволеныя! Зараз можна і дадому, а ўжо заўтра пачынаць правяраць пошту ў чаканні вашых замоваў і планаваць наступную вандроўку. Будзем спадзявацца, што вясна ўжо дакладна дабярэцца да Беларусі і запануе ва ўсю моц!
Бывайце здаровы! Пішыце замовы!
Шаноўныя чытачы, мы вельмі хочам паказваць вам Беларусь: мясціны, па якіх вы сумуеце, ці тыя, якія вы, магчыма, раней не бачылі. Таму заклікаем вас замаўляць нам новыя маршруты вандровак па родным краі (гэта бясплатна :)). Раскажыце, якія вуліцы, раёны, гарады і вёскі вы хочаце ўбачыць, у чым іх адметнасць, чым яны дарагія менавіта вам. Звязацца з рэдакцыяй можна праз электронную пошту novychas@gmail.com ці прыватным паведамленнем у нашых акаўнтах у сацыяльных сетках.