Рэзерваў для адказу засталося на тры дні?
Неспакойна стала вакол Беларусі. Вельмі неспакойна. Пры гэтым бяда прыйшла, адкуль не чакалі, але варта было б здагадацца. Даўно варта было зразумець, што ў Расіі галоўнае не слова і не справа, а панты. І расійская бяспека на гэтым тыдні пасыпалася.
Бог з ёй, з атакай беспілотнікаў на Крэмль. Крэмль далёка, дый сама атака выглядае больш тэатральнай пастаноўкай, чым рэальным тэрактам або «актам адплаты». Моцна сумняюся, што ўкраінскія беспілотнікі ў колькасці аж двух штук сінхронна пераадолелі ўсе сістэмы СПА як мінімум трох узроўняў — на мяжы з Расіяй, на мяжы з Масквой і, уласна, у Крамлі. Хіба што тыя «Панцыры», якія ўсталёўваліся на дахах будынкаў у Маскве, былі не «Панцырамі», а макетамі (чаго таксама выключаць нельга). Ну і час атакі дэманстратыўна дурны: Пуцін не Сталін — па начах не працуе, тым больш што мянушка «бункерны дзед» да яго прыліпла не проста так. Наўрад ці той самы бункер знаходзіцца ў купале Сенацкага палаца.
Таму варта пагадзіцца і з аналітыкамі амерыканскага Інстытута вывучэння вайны, і з прэзідэнтам Украіны Уладзімірам Зяленскім: тое, што адбылося ў Маскве, разлічана выключна на ўнутраную расійскую аўдыторыю. Усе «скрэпы» ў Пуціна хістаюцца, і яму трэба паказаць, што ён яшчэ хоць для кагосьці каштоўны, хоць камусьці ён не па барабане. І, вядома, паспрабаваць з'яднаць народ перад «пагрозай з Украіны», а то ўжо вельмі няўхвальна грамадзяне адзываюцца аб практыцы электронных позваў, і на фронт ісці жадаючых усё менш.
А вось што сапраўды павінна турбаваць і беларускае кіраўніцтва, і беларускае грамадства — гэта шматлікія «інцыдэнты» ў непасрэднай блізкасці ад нашых меж.
Адразу два падрывы цягнікоў за тыдзень адбыліся ў Бранскай вобласці, прычым у першым выпадку пацярпеў беларускі цягнік з нафтапрадуктамі. Там жа, у Бранскай вобласці, быў атакаваны ваенны аэрадром, пашкоджаны ваенна-транспартны АН-124. Дзве нафтабазы «самазагарэліся» ў Краснадарскім краі з розніцай у суткі. У Растоўскай вобласці выбух прагрымеў на нафтаперапрацоўчым заводзе…
Па-першае, праз выбар цэляў, якія атакуюць: нафтабазы, чыгунка, НПЗ, аэрадромы. Такіх дастаткова, напрыклад, у Гомельскай вобласці, куды тым жа беспілотнікам дабрацца прасцей, чым да Крамля.
Па-другое, выбухі на чыгунцы пад Бранскам — нешта новае ў этапе «рэйкавай вайны». Адна справа, калі «рэйкавыя партызаны» спальваюць рэлейныя шафы: для гэтага не трэба ніякіх асаблівых навыкаў, толькі добра гаручае рэчыва і запалкі. Іншая справа, калі размова ідзе пра выбухоўку. Гэта ўжо патрабуе спецыфічных ведаў: ад працы непасрэдна з выбухоўкай да ўсталявання міны і яе дэтанатараў.
Беларускім уладам, якія ўзвялі ў культ Вялікую Айчынную і «краіну-партызанку», вядома, трошкі трывожна. А ну як тыя «партызаны» валодаюць не толькі навыкамі сапёраў, але і нейкімі іншымі? Напэўна ж, успамінаюць, як партызаны спачатку «прыбіралі» ахоўнікаў чыгуначных шляхоў, а потым і самі шляхі.
А нацэліцца яны могуць. Безумоўна, афіцыйна Украіна не ваюе на чужой тэрыторыі — яна вызваляе толькі сваю зямлю, гэта дэкларуецца паўсюль і гучна. Але дэкларацыі — адно, а рэальная справа — іншае. Нагадаем, што паводле некаторых звестак, расійскі самалёт А-50 у Мачулішчах быў пашкоджаны беларускімі партызанамі з дапамогай супрацоўнікаў СБУ, якія дзейнічалі аўтаномна, самастойна і без узгаднення з кіраўніцтвам (гэта значыць, наплявалі на афіцыйную пазіцыю Украіны).
І не скажаш, што ва ўсім вінавата вайна ва Украіне. Вінаваты самі беларускія ўлады. Прычым вінаваты і цяпер, і задоўга да вайны. Цяпер — зразумела: няма чаго было даваць тэрыторыю і рэсурсы для вайсковай агрэсіі Расіі супраць Украіны. А даўно — яшчэ калі Лукашэнка з Віктарам Чарнамырдзіным выкапалі памежны слуп на мяжы Расіі і Беларусі. Менавіта з тых часоў з Расіяй у нас не мяжа, а прахадны двор, адкуль можа зайсці хто заўгодна і з якой заўгодна мэтай.
Чым цяпер адкажа Беларусь на ўзрослую пагрозу? І тут таксама вялікая праблема. Так, Лукашэнка сабраў сілавікоў, якія чарговым разам паабяцалі «пашырыць і паглыбіць», павысіць пільнасць і боегатоўнасць. А што яшчэ яны могуць прапанаваць? У нас і так бясконцыя вайсковыя вучэнні ўжо больш за год, памежнікі неймаверна ўзмацнілі пільнасць на мяжы з Украінай, унутры краіны — бесперапынныя «зачысткі»... І нават ядзерная зброя як адказ на эскалацыю — гэта козыр ужо адыграны і выкінуты ў адбой.
Чым адказаць на выклікі? Адказ знайшоўся! У Мінску прайшло 58-е пасяджэнне калегіі пагранічнага камітэта Саюзнай дзяржавы. Памежнікі Беларусі і Расіі «выпрацавалі комплекс мер па карэкціроўцы пабудовы аховы мяжы з улікам існуючых выклікаў і пагроз пагранічнай бяспекі» з надзеяй, што «прынятыя рашэнні дазволяць павысіць узровень узаемадзеяння пагранорганаў Беларусі і Расіі па спыненні правапарушэнняў на знешняй мяжы Саюзнай дзяржавы, а таксама будуць спрыяць эфектыўнаму выкарыстанню магчымасцей пагранічных ведамстваў па рашэнні ўскладзеных на іх задач».
Варты і вельмі моцны адказ на выбухі пад Бранскам, так?
Праўда, удзельнікамі гэтага пасяджэння зацікавілася Федэральная паліцыя Германіі. Пакуль што толькі ўскосна. Нямецкая газета «Bild» атрымала ўнутраны паліцэйскі дакумент, які паказвае, што Германія рыхтуецца да новай хвалі мігранцкага крызісу на межах Беларусі і ЕС, і гэты крызіс будзе інспіраваны Расіяй.
Імаверна, і гэта абмяркоўвалася сярод саюзных памежнікаў.
Карацей, мігранты — адзіная зброя, якая ў нас засталася. І тая стрэліла, як высвятляецца, заўчасна.