Найхутчэйшае ўступленне Украіны ў NATO адпавядае нацыянальным інтарэсам Расіі

Для такіх элітаў, як пуцінскія, не існуе ніякіх іншых аргументаў, акрамя сілы, лічыць расійскі гісторык і палітолаг Уладзімір Пастухоў.

Выкажу крамольную думку: больш хуткае ўступленне Украіны ў NATO адпавядае нацыянальным інтарэсам Расіі (калі іх разумець не перакручана — як інтарэсы кіруючага клана, а менавіта ў дакладнай адпаведнасці за значэннем гэтага тэрміна). І гэта, на мой погляд, адзіны рэалістычны шлях да міру ў тым выпадку, калі вайна загразне на шмат гадоў у крывавай каляіне бясконцых «мясных штурмаў».

Я быў праціўнікам ідэі паскоранага прыняцця Украіны ў NATO да таго, як пачалася вайна. Магчыма, гэта было памылкай. Аднак я зыходзіў з таго, што замацаванне нейтральнага статусу Украіны ў рамках новага агульнага пагаднення па бяспецы ў Еўропе магло прадухіліць агрэсію.

Так, я старамодны, і лічу да гэтага часу, што любы кепскі мір лепшы за самую добрую (справядлівую, вызваленчую і іншую) вайну. Я дагэтуль мяркую, што нават з гэтым рэжымам вайну можна было прадухіліць, проста цяпер пакуль не час праводзіць разбор палётаў.

Але ў той момант, калі вайна пачалася, мая пазіцыя зведала кардынальныя змены. Сёння галоўнае пытанне любога пагаднення з Пуціным — гэта пытанне аб тым, як гарантаваць, што, аднавіўшы сілы, ён не пачне новую вайну ці не працягне яе «гібрыднымі» метадамі — будзе раздзімаць грамадзянскія канфлікты ва Украіне і спрабаваць рэалізаваць на яе тэрыторыі «Грузінскі сцэнар».

На жаль, для такіх элітаў, як пуцінскія, не існуе ніякіх іншых аргументаў, акрамя сілы. Яны павінны ўперціся носам у кулак, каб зразумець, што далей перці нельга. І пакуль такі кулак не з'явіцца ўздоўж усіх межаў Расіі, яна будзе пры першай магчымасці спрабаваць праз іх пералезці. Менавіта адсутнасць такога кулака робіць сёння для Украіны любыя размовы на любых умовах аб перамір'і смяротна небяспечнымі, а значыць, і магчымымі толькі ў абставінах катастрафічных, якіх у дадзены момант няма.

З усходу фарміраваннем антырускага кулака без усялякіх напамінаў займаецца Кітай. Сустрэча ў Сіань, дзе Сі перачапіў на сябе адным махам усю былую савецкую Сярэднюю Азію, —першы крок у гэтым кірунку. У Закаўказзі, не пакладаючы рук, працуе на гэта двухаблічны Эрдаган. І толькі на Захадзе застаецца, як ні дзіўна, шырокае вакно магчымасцяў, бо паміж Расіяй і NATO пралягае неабароненая тэрыторыя Украіны і Малдовы (Беларусь пакуль у шэрай зоне, дакладней — у савецкай лядоўні), якую Расія ўспрымае як «Дзікае поле», на якім можна паспрабаваць рэалізаваць свае імперскія амбіцыі і за кошт якой можна спусціць пару, не асцерагаючыся нарвацца на «ядзерны адказ». Смешна, але Крэмль, што запалохвае ўсіх сваёй ядзернай рашучасцю, сам, падобна, баіцца менавіта сустрэчнага ядзернага ўдару па любай яму Рублёўцы (прывітанне Прыгожыну).

Чым хутчэй гэтая ілюзія ўседазволенасці і беспакаранасці будзе ліквідаваная, тым лепш будзе для самой Расіі ў стратэгічнай перспектыве. Замкнёная ў сваіх межах, яна, нарэшце, засяродзіцца на сабе самой, зоймецца вырашэннем уласных назапашаных праблем, у тым ліку і дэнацыфікацыяй (калі я правільна разумею, што гэта значыць) — самы час і месца.

А галоўнае, Расія перастане растрачваць свае зусім не бясконцыя рэсурсы чорт ведае на што, а будзе выдаткоўваць іх на сваіх дзяцей і ўнукаў, на сваіх старых — урэшце ўкладваючыся ў будучыню, а не ў мінулае.

Таму можна сказаць, што нават з пазіцый рускага нацыяналізму варта было б вітаць як мага больш хуткае ўступленне Украіны ў NATO, якое ў сённяшніх рэаліях з'яўляецца неабходным умовай устанаўлення трывалага міру на заходніх межах Расіі.