«Госпадзе, хай жывуць мае дзеці!»: Дзве гадзіны пекла пад голым небам

«Ва Украіне моцныя нават дзяўчынкі пяці гадоў», — напісала на сваёй старонцы ў фэйсбуку Таццяна Даруціна. Яна распавяла, як жанчына з дзецьмі, якія эвакуяваліся з Ірпеню, трапілі на вакзале пад бамбаванне расійскіх войскаў. Мноства жанчын з дзецьмі… Пад голым небам.

«Зусім іншыя... І яны, вядома, перамогуць фашыстаў, якія ўварваліся ў іх краіну.

Вось гэта дзяўчынка! Ёй 5 гадоў!!!

Калі мы эвакуяваліся з Ірпеню, на вакзале быў абстрэл. Усё вакол ляцела, выбухала, чорныя слупы дыму, гулі самалёты, ракеты і яшчэ шмат усяго, што мне невядома... Таго, чаго не было відаць, але было чуваць. Мы ўсе ляжалі на асфальце і прыкрывалі сваімі целамі дзетак.

Мяне прыкрываў мой сын. Мяне і сваю сястру. Я прасіла: не, не рабі так... У адказ: мама, не спрачайся...

Многія плакалі, крычалі. Я скрозь слёзы прасіла дачушку адкрыць рот і закрыць вушкі, каб не было кантузіі. Слёзы беглі градам. Моўчкі. Шаптала толькі: Госпадзе, хай жывуць мае дзеці!!!

Гэта пекла было больш за 2 гадзіны. Пад голым небам. Тэлефоны адключаныя, тэлефанаваць не дазвалялі. Дый думкі такой не было...

І вось тады, калі быў перапынак хвілін 5 або 10, мы падняліся. Я ціха выцірала слёзы. Сядзела на кукішках і абдымала маю Амелію. Дзяўчынка 5 гадоў узяла мяне за рукі, а далей...

А далей быў яе маналог: "Мамачка, глядзі мне ў вочы... Не плач... Мы жывыя, усё добра. Ручкі і ножкі цэлыя... Глядзі ў вочы, дыхай: удых — выдых, удых — выдых. Раз, два, тры! Разам са мной! Усё добра!"

Я ўсміхнулася, вакол стаялі людзі, іншыя мамы і дзеткі. Яны яе слухалі. Было ціха. Жанчына спытала, колькі ёй гадоў....

Я паглядзела ў неба, і сэрца крычала і плакала. Я дзякавала нябёсам за тое, што я заслужыла такую дзяўчынку. Яна мой настаўнік. Ва ўсіх жыццёвых сітуацыях. І я абавязана ёй адпавядаць. Як і сыну, які ўвесь гэты час, у свае 16 гадоў, трымаў мяне і сястру за руку і казаў: мама, я побач, мы зможам, не бойся...

Пры пасадцы ў натоўпе Амелію званітавала, але ціха, моўчкі, і без слёз... Нас убачыў салдат і працягнуў руку для больш хуткай пасадкі ў вагон...

Гэта быў апошні цягнік з Ірпеню ў Кіеў, пасля чаго былі ўзарваныя рэйкі...

Прайшоў тыдзень, я да гэтага часу не магу забыць гэты жах, слёзы котацца кожны раз... За сям'ю, мужа, родных, усіх дзяцей Украіны і людзей, хто перажывае падобнае.

Мае дзеці робяць мяне моцнай. Яны мая гонар і ўзнагарода. Двое сутак шляху прайшлі цяжка, але мужна. Мінімум вады і ежы...

Малюся за свой дом, і за сваю Украіну!

Толькі сёння знайшла ў сабе сілы напісаць пра тое, што ва Украіне моцныя не толькі дарослыя мужчыны і жанчыны, але і дзяўчынкі 5 гадоў...»